петак, 1. јул 2016.

Не сум Злодеј




Во мојот ужас е опустениот дом
Каде не остана ниедна прегратка за утрешниот ден
И така ќе биде се додека ми тежи крвта
Ми рекоа сум бил непрокопсан
И главата небаре на змија ќе ми ја смачкале
Ами ако само ќе речам
Кој ќе ме прекори,пред кого да се покајам
Немам пород свој,можеби затоа пишувам черни житија
И понекогаш ја наслушнувам песната на утробата што кркори
Дури и да се завртам во круг
Ќе се видам безимен во темнината
Да скрбам ли уште,по што и за што
Му остана уште грутката жива земја
Со неа ќе бидам тоа што отсекогаш сум сакал да бидам
Небарам прошка

И знам дека не сум злодеј.


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...