Согоруваше Земната Љубов заедно со копнежот
Во светлината на самите брегови од Семожноста
Зборовите веќе немаа никакво значение
Пред Ореолот на Живиот Оган што ги расфрлаше искрите во роеви
Ви зборувам за убавината,кога Човековата свест е веќе покорена
Овде,следува Нов Почеток
каде ни Таванот од Ноќта неможе да се урни
ни пак на Деновите ќе им се брза
Светлиот Праг на Небесниот Дом е Веќе Благословен
И заштитен е од разни,чинки,маѓии и разни злонамерија
Не плачам,но соленоста од солзите се уште на дланкиве ја чуствувам
И во името на нероденото време погледнувам
Кратко во меѓу просторот
Свеќите на многумина се гасат на таа граница
Оставаќи ги сами со студ во коските да се борат
Јасниот поглед сега ги гледа сите познати далечини
И знам,некаде во тие празнини позади
Остана Тагата да се бори со злото
Врз која плискаше ладен дожд
Ете навистина така согоруваше земната Љубов заедно со копнежот.
Нема коментара:
Постави коментар