уторак, 26. јул 2016.

Кажав што имам да кажам





Започна руменилото да станува достапно само за моите очи
Во просторот помеѓу земјата и небото
Каде повторно заживеа се што живееше некогаш во срцето
Деновите минуваа без да го чуствувам присуството на Ѕверот
Ете,си велвам сам на себеси
Тука си бескрвен,без мирис на смрт околу себе
И не ја мамам Судбината со бесцелни молитви
И можам да се исповедам,преобразен во нов лик
Без ронка тага во очите
Повторно си велмам
Не го слушаш како во шурки тече студенилото во коските
И не се криам од црните облаци кои се раѓаа на исток
И не скрбам низ стиснати усни.

Лилавиот пурпур малку ме обеспокои
Виорот во кој се затворени сите твои потајни стравови одлета кон тебе
Би те пробудил додека спиеш со немирот
Но пепелта од земјата ме предупредува
Глаголи злокобно,дека ќе ме прекрие предвреме
Се доближува чудниот монах со искинато расо на себе,до тебе
И Четири крстови околу тебе постави
Према Небесата покорно се наведна,и заглаголи
Испратен сум повторно да те Крстам,Благословот ти е одамна испоганет
Кога ќе се разбудиш,одлучи дали ќе се причестиш
Или по Три Полни Месечини како Наказание ќе се влечиш по земја

Првите млади ѕвезди се спуштаат наоколу
Кажав што имам да кажам
Ќе се нурнам сега во сон,на безбоен облак ќе биде тоа
А ти како сакаш
Распливнисе во твоето Величенствено зло
Или клекни пре Позлатените Божји Нозе.





Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...