Не мирисаме веќе на соништа

 

Не мирисаме веќе на соништа

 

Незнам дали знаеше

Но јас незнаев,дека

Бевме oставени на ветромината

Од судбината

Како цветови кои треба да овенат

А ние,ете,сега

Заглавени,со вкочанети дамари

Гледаме дека оваа есен нема да биде наша

Којзнае

Можеби летните бури ќе не пеплосаат

И времето ќе ни го остави само минатото

Како некоја слаба утеха за се.

 

Така е,зар не

Можеби,затоа што не мирисаме веќе на соништа

Така е,зар не

Можеби,затоа што веќе празнината

Што ни зјае во душата е видлива

Така е,зар не

Можеби е сето ова вака,затоа што често

Пиевме чемер од бронзениот пехар.