недеља, 10. јул 2022.

Не мирисаме веќе на соништа

 

Не мирисаме веќе на соништа

 

Незнам дали знаеше

Но јас незнаев,дека

Бевме oставени на ветромината

Од судбината

Како цветови кои треба да овенат

А ние,ете,сега

Заглавени,со вкочанети дамари

Гледаме дека оваа есен нема да биде наша

Којзнае

Можеби летните бури ќе не пеплосаат

И времето ќе ни го остави само минатото

Како некоја слаба утеха за се.

 

Така е,зар не

Можеби,затоа што не мирисаме веќе на соништа

Така е,зар не

Можеби,затоа што веќе празнината

Што ни зјае во душата е видлива

Така е,зар не

Можеби е сето ова вака,затоа што често

Пиевме чемер од бронзениот пехар.

 

 


 

 

 

петак, 8. јул 2022.

 

Како да ја утешам сопствената душа

 

Како да ја утешам сопствената душа

Кога пливам во болка,повеќе е туѓа знам

Кога газам во солзи,сечии пролеани

Кога гледам дека реката од крв секојдневно е се подлабока.

 

Како да ја утешам сопствената душа

Кога гледам дека љубовта умира насекаде

А катаутро се повеќе цветови венат

Катавечер се повеќе лелеци одекнуваат.

 

Како да ја утешам сопствената душа

Кога и мене криљата ми ги искршија

Чекорите ми ги заробија

А воздишките меѓу спилите ги однесоа.

 

Како да ја утешам сопствената душа

Кога лагата секојдневно ја купуваме скапо

А вистината ја продаваме ефтино

При тоа прегрнуваќи се со ладни прегратки.

 

Како да ја утешам сопствената душа

Кога мостот кон вечноста го срушивме

И без никакви сниша во себе

Одиме со гордо крената глава по патот кон пеколот.

 

 


 

понедељак, 20. јул 2020.

О земјо безимена




О земјо безимена
Зошто сега сите твои песни се тажни
Без ниедна солза во нив
О земјо безимена
Зошто сега сите твои страници се празни
Без ниеден збор напишан
О земјо безимена
Проклета ли си
Или сме ние проклети што газиме врз тебе

Ене таму во таа планина,нечија ли е
И дивиот цвет сега за нас далечен е
О земјо безимена
Празнината сега не боли
Имаме синџири околу нозе
Но немаме мисли весели и плодни
Постоиме,постоиме,но во погрешно време.

О земјо безимена
Џабе тагуваме,кога ни утеха немаме
Чекориме назад,каде смрта бега од нас
И бегамне напред,каде небесат паѓаат врз нас
О земјо безимена.






среда, 27. фебруар 2019.

Осудиме повторно и повторно



Осудиме повторно и повторно
Во  сто и една пустина да шетам
Осудиги и моите утра што не плачат веќе
Осудија и онаа мала ситна бабичка,што
Секогаш во правливата улица кажува Добро утро
Осудиги и капките дожд,што ја перат постојано мојата тага
Да,да,осудија и онаа ладна Јануарска ноќ
Кога во тебе прорти семето на животот
Осудија и мојата насмевка која тогаш се разлеа по снегот
Ако треба
Осудиги и планините што катадневно ја впиваат болката моја
Осудиги,осудиги Драга Моја
И Светците што катавечер молитвите ми ги слушаат
Осудиги и мравките,и птиците
Осудиги сите и спаси се така од заборавот
Зошто тебе Љубовта ти пресуди.


понедељак, 4. фебруар 2019.

Во Предворјето на Пеколот


Во Предворјето на Пеколот

Додека мојата изгниена душа
Се растура насекаде во илјада и едно парче
Уништуваќи ги така и последните чисти мисли
Што останале да се прпелкаат во вчерачниот ден
Одспротива
Во предворјето на пеколот
Стариот и малку папасан циган со својата виолина
Ја разобличува тагата
Сакав да му кажам
Бесцелно ти е сето ова
Бидеќи и двајцата сме во самракот на Љубовта
Бесцелно ти е
Миговите на проклетијата наскоро ќе не раскинат
Осамата ќе не прекрне
Срцето бесно ќе рика
Та ќе ја вдишуваме лакомо
Неподосивата реа на крајот.


среда, 17. октобар 2018.

Колекција од Болки




Ако мојата тишина и твојата тишина
Се прегрнат онака заљубено како некогаш
Дали и понатаму ќе  мислиме исто, како и сега
Дека дождот залудно паѓа.

Ако мојата душа и твојата душа
Заиграат на празниот булевар некој непознат танц
Дали пеколот што го создавме самите
Ќе се распадне под светлината на фенерите.

Молчиш зарем не
Молчам исто како и ти
Вдишуваќи го мирисот на Ванила
И,Надеваќи се дека повторно ќе се стретенеме во некој сон.

А се што е недоречено
Останува и понатаму
Во нашата колекција од Болки
Која ете ја,виси во некое непосакано утро.









уторак, 16. октобар 2018.

Наликува на Еретички Запис




Не клекнувам пред олтарот на Бога
За да ми мине ете така времето
Заедно со Бабетините кои им е ладна душата и кога сонцето ќе изгрее
за пцалам празна молитва
Ами наутро,мојот прв поглед го пали кандилото
Во моето срце,,кажуваќи ми дека на патеката каде светлината ќе не води
Повторно ќе стретниме
Курви кои личат на домаќинки,Неблагодарници во убави Одела
Плашливци со девет амајлии околу вратот
Полупијани скитници без грам надеж
Кои копнеат ден и ноќ за само една прегратка
Да,можеби и ќе се видиме себеси,во нечии бескрајни пространства
Како чмаеме исплашено во крајот на некој лилав облак.

Ете,само да знаете,Денес
Ќе бидам Среќен,Ќе бидам тажен
Ќе ги мирисам цвеќињата,ќе се радувам како дете на капките дожд
Ќе ви кажам,Добро Утро,Добар ден
Сеедно ми е што вие ќе молчите
Ќе го градам денот,без да го рушам вчерашниот
Грчеќи се исто,и на мојата и на вашата болка.









Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...