Осудиме повторно и повторно

Осудиме повторно и повторно

Во  сто и една пустина да шетам

Осудиги и моите утра што не плачат веќе

Осудија и онаа мала ситна бабичка,што

Секогаш во правливата улица кажува Добро утро

Осудиги и капките дожд,што ја перат постојано мојата тага

Да,да,осудија и онаа ладна Јануарска ноќ

Кога во тебе прорти семето на животот

Осудија и мојата насмевка која тогаш се разлеа по снегот

Ако треба

Осудиги и планините што катадневно ја впиваат болката моја

Осудиги,осудиги Драга Моја

И Светците што катавечер молитвите ми ги слушаат

Осудиги и мравките,и птиците

Осудиги сите и спаси се така од заборавот

Зошто тебе Љубовта ти пресуди.

Во Предворјето на Пеколот

Во Предворјето на Пеколот

Додека мојата изгниена душа

Се растура насекаде во илјада и едно парче

Уништуваќи ги така и последните чисти мисли

Што останале да се прпелкаат во вчерачниот ден

Одспротива

Во предворјето на пеколот

Стариот и малку папасан циган со својата виолина

Ја разобличува тагата

Сакав да му кажам

Бесцелно ти е сето ова

Бидеќи и двајцата сме во самракот на Љубовта

Бесцелно ти е

Миговите на проклетијата наскоро ќе не раскинат

Осамата ќе не прекрне

Срцето бесно ќе рика

Та ќе ја вдишуваме лакомо

Неподосивата реа на крајот.