петак, 30. јун 2017.

Изгубени во Сегашноста



Стоиме во центарот на Времето
Додека наоколу се шири мирисот на Јагоди
Одвреме навреме се погледнуваме
Прашуваќи се себеси
Кој беше крив за толку непознати врвици околу нас
И многу мртви години
Исполнети со напукнати ноќи,низ кои се цедело
Целокупното Човечко лудило.

Овде сум,тука си,тука се
Со многу еха заобиколени
Во празните улици на Градот каде Уморот Царува
Губеќи ги чуствата кои не се веќе важни.

Чудно
Мачките сеуште одат по Балконите
Пиеќи жедно од небото сребрена вода
Само сенките заробени во болката сметаат дека се живи
Менуваќи го обликот во својата привидна слобода..

Многу ми е жал
Што мирисот на Јоргован
Го заменивме со мирис на Беда
Сакаќи го така повеќе животот после Смрта
Бегаќи од Животот пред Смрта.



уторак, 27. јун 2017.

Секогаш кога сонцето заоѓа




Зајди зајди Јасно Сонце
И ти Јасна Месечино
Е песна која моето срце секогаш ја пее

Да

Секогаш
Секогаш кога сонцето заоѓа
Умира полека еден дел од мене
А ноќта
Ах таа ноќ проклета
Ја нема моќта да ме воскресне
Си вообразила
Дека сум и Вечен должник.

И зборувам тогаш
Кога ќе ме притисни покрај карпата црна
Виткаќи ги моите девет прсти
Немој
Немој да ми судиш никогаш
Полна си со гревови
И тажни спомени
Само симниги прангиве околу душава
За да можам да го Благословам ветерот ладен
Не ми суди ниту за гордоста
Заради мирот кој ме чека во пурпурот.




понедељак, 26. јун 2017.

Ќе наздравам вечерва за Љубовта

Ќе наздравам вечерва за Љубовта
Додека во Шестата Галаксија се раѓа нова ѕвезда
Многумина сега ќе кажат
Копнежот ме тера да го кренам овој Величенствен Грал
Малкумина знаат
Дека не пресликувам  минати дни со ова
Единствено
Ќе ми замерат само Убиците на Сништата.

Ти
Која спиеш во моето срце
И која постоиш, во Болката и во Насмевката
Претворисе во Време
Кое нема да трае три дена
Ни пак три месеци
Ти
Што ги знаеш Бурите во мојата крв
Направи
Далечините да станат близини.

Ете кажав што кажав
Нека биди што ќе биди
Јас ги спакував мислите
Сега ветерот нека биди милостив
Всушност
Нека ги разнесе во пурпурот сите зборови.

А вие
Вие оставетеги зборовите нека патуваат
И оставетеја вашата нејасна тага
Во бескрајната мелодија што ја пеат Сребрените шуми за вас.















субота, 24. јун 2017.

Скриен во тајните на стиховите




Скриен во тајните на стиховите
Ги спуштам малку уморно рамениците
И пробувам да се насмевнам на мислите
Кои постојано патуваат од едниот до другиот крај на Вселената.

Ќе помислиш
Дека така постојано те барам во сите изминати есенски денови
За да те прегрнам со тишината
Или утешам со насмевката.

Не
Се изгубив ете тогаш
Под виножитото
Кога моите очи жедно пиеа штотуку родени копнежи
А ти
Стоеше мраморосана на крајот од патот.

Ете
Повторно ја зборувам Вистината
Додека пред мене се пали светлото над сите соништа.




петак, 23. јун 2017.

Пробај да заплачеш




Пробај да заплачеш
Исто онака
Како што секогаш плачевме во оние денови
Кои небеа дождливи
Знаеш
Земјата не го бараше тоа од нас
Но
Ние премногу ја сакавме
Та ќе седневме како некои скитници
И некаде од длабочината на душата
Ги собиравме капките на животот

Пробај
Навистина пробај да заплачеш
Зошто Јас
Преморен сум од овој живот
Толку сум преморен
Што понекогаш
Вистински се плашам дека ќе немам сила ни да умрам.

Пробај да заплачеш
Повеќе за земјата
Помалку за мене




среда, 21. јун 2017.

Нова Битка со Сеќавањата



Застанавме со Ноќта пред Огледалото на Вистината
И молчевме
Со малку наведнати глави
Оти налет да се сторат
Зборовите веќе ни беа испокинати
Навистина,таа беше помудра
Додека Јас бев со пократок век
Но лепливата топлина без мирис и без боја
Не натера
Да кажеме се што не кажавме кога бегавме од болката

И ете
Се отвори тогаш чудесниот цвет во окото
И рикна огнената пупка,малку беше на еден крај лилава
Ама чмаела покрај срцето
И зеде низ прстите да ја растргнува пајажината на староста
Некои ова ќе го наречат нова битка со сеќавањата.

Ако некогаш заспиам
Сонуваќи живи соништа
Дали Ти
Како некогаш
Со сјај во очите ќе седиш спроти месечината
И ќе ги читаш повторно моите песни.
Нема да се спротиставам
Кога ќе го корнеш јадот од срцето
Ако некогаш заспиам
Сонуваќи живи соништа
Дали Ти
Цветот на пакоста што прорти во дамнина
Ќе го смириш во дамарите
Правеќи така беспричинската радост да ми ја грее крвта.

Кажав што имав да кажав
Зарем не
Во далечините плачиш со жолта јанѕа
Паѓаќи пред споулавената смеа
И прегрнуваќи ја соптвената сенка
Да,кажав што имав да кажам
Сега слободно меретеги моите чекори кои одат во неврат
И прстите исечетеми ги
Но мојот сон и досега
Беше повистински од се што сте сонувале вие.








понедељак, 19. јун 2017.

Земјата Бара Орачи,а не Кумови



Наеднаш легна тишина
Таква тишина што и мравките изгубија желба оро да заиграат
Само Дедо Панко стоеше
Во црнејцата со мотика враце
Незнам дали очите го болеа,или плачеше
Или му беа заробени сите сеќавања
Наоколу тишината,таа проклетница му ги јадеше зборовите
Ете де,оние кои небеа никогаш кажани
Ама низ молкот беа провлечени до дното на душата.

Кажуваа,вчера безнадежен дожд го плиснал
Можеби затоа утринскава сенка му е распарчена
И можеби затоа темно не гледа,небаре сме неутешни души
Од зад карпите кресна Гавран за гозба
Во десното око му се топеше последното грутче сончево злато
А сонуваше долго кутриот да биде покојник
Меѓу бедни ноќни жени со боски,слични на полна Месечина
Кои нема да му ги копаат очите,оти ќе им кажува вечно Живи приказни.

Рикна ли,зареви ли,лелек пушти ли
Небаре е поет кој ги пее најтажните песни на својот народ
И зеде Молитвата да ја кажува
Која во ноќта ја слушаше,со разденувањето ја забораваше.

Браќа,Синови,Внуци,не ме закопувајте утре
На Безимена земја
Мртвите нема да ми простат ни мене ни вас
Ни пак ќе ме прекријат со мртво спокојство
Ни пак ќе ми дадат да го видам позлатениот исток
Не давајте да ми остане отворен гробот
И да ми мириса на изгорена волна и човечка тага
Недавајте моите развлечени зборови да ги чопкаат Црните Гаврани
Остајте нега ги глодаат црвите.

И не само лицето
И гласот му беше чуден
Небаре илјада години земјата низ коските му се сновела
Сепак малку се исправи
Малку повеќе од вчера
Оти ги носеше сомневања на грбот
За сечијата безимена иднина.







недеља, 18. јун 2017.

Каде да го пронајдам сопствениот мир






Каде да го пронајдам сопствениот мир
Кога многумина ми ги броите миговите на Човечкиот Век
Неоставаќи ме така
Да продолжам да одам по линијата на својот продолжен живот
Каде да го пронајдам сопствениот мир
И сам себеси ете таму да се запрашам
Ќе се родам ли повторно по вторпат
Некаде каде што чудовиштата се чудовишата
А луѓето се луѓе
Покојниците се покојници

Каде,навистина каде
Да ги измијам раните на душата со вино
Крстен сум ви кажувам
Не делкајтего Крстот со ударите на ветерот
Се ближи заодот
Без јасна сенка сум,така е
Радосни сте,изминува секнатиов ден
Ќе се борам за здив
Но ќе кажам најпосле
Ноќ е
Вам ќе ви стемни
Мене ќе ми се раздени.

Каде,каде да го пронајдам сопствениот мир
Каде коските нема да ми чкртаат
А вам сонот нема да ви пука на илјада парчиња

Ех
Дробни се моите солзи за да ве обеспокојат
Ќе се накашлам сега
Тишината ќе легни насекаде
Додека помеѓу небото и земјата ќе лебди прашањето
Каде да го пронајдам соптвениот мир.







уторак, 13. јун 2017.

Ќе биде како што е запишано



Ја прашав мојата сенка
Дали сеуште ми е верна
А таа
Којзнае, можеби сеуште беше пијана
Од Светлината низ која одевме
Некако милосрдно ме погледна
И прошепоти и пред мене,и пред Месечината

Плачот за сожалување е веќе наше минато
Ја отфрливме проколната антерија
И сега ќе пишуваме на Срцето
За да се соединиме со Благословениот.

Реков

Тогаш ќе биде како што е запишано.


понедељак, 12. јун 2017.

Ме закопавте во пепелта на вашиот заборав




Ме закопавте во пепелта на вашиот заборав
Без да ми ги спуштите моите тешки клепки
И седнавте околу оганот,исто како пијаните Татари
Неслушаќи го шепотот на Судбината
Која низ шумот на сите тивки потоци ви зборуваше
Дека сум од родот на Феникс.

Евеме,без бунило во себе
Источно од вас,но во близина на вашите сенки
Дојдов
Не да ви ја продадам,туку да ви ја подарам темнината
Онаа истата која и на Лазар му ја подаривте
А вие,затегнетеги вашите измитарени кожи
И почнете да копнеете за светлината на ѕвездите.

Но пред да се згрчите
И очите да ви набабрат
Раскинетеги вашите млаки соништа
За дланките ви бидат празни

Не ми кажавте тогаш барем збогум
Не ви кажувам сега добре ве најдов
Само

Евеме,без бунило во себе.


петак, 9. јун 2017.

Не ми ја гаснете месечината во очите




Го делкав србот од далечното минато
И таман празнината пукна во мене
Се најдов во нечиј мрак
Помислив,ова е некоја нова загатка на животот
Тоа ти било
Нечија Матка
На која ли и припаѓа,пробав да откријам
На Анѓа ли,или Цвета,или недај Боже на некоја луда Индијка.

Етети
Старите Богови повторно ме казнуваат
Којзнае можеби така сакаат да ја искорнат алчноста за слава од мене
Сакав да им кажам
Доста ми е од крвавите гозби
Доста ми е од сладострасни безредија
Беседев за светот
И за невиноста на мугрите
Не липав кога молчевте
Молчев кога внатрешниот оган ми го палевте

Сега
Кога веќе не сум ни цицалче
А незнам дали сум проклето копиле
Или сум плод на маѓија
Сега барем
Не ми ја гаснете месечината во очите
Оставете таа нека свети
Во овој мрак






четвртак, 8. јун 2017.

Малку Будалеста Песна



Не е лесно да имаш црв во мозокот
Да куцаш од раѓање,кажуваќи на секого дека имаш трн во петицата
Не е лесно зарем не
Да си Кум кај Будалести луѓе
И одвреме навреме да ја лизнуваш кумата по обравчињата пред сите
Другите тогаш,повеќе од чиста култура
Ти го мерат паметот во грам
Те допираат да видат дали си вистински
И најпосле ќе кажат
Не си створен спроти Божјата Воља
Е не е лесно

И кога излапената Баба Цвета ќе ти каже
Дека никогаш не си се упокоил,туку си изгубениот нејзин Цветко
Та очите ќе ти ги извади,оти си спиел со Русалките
И ќе ти каже
Ако заспиеш срцето со глогов кол ќе ти го прободи
Демек како казна за самотноста нејзина.
Е не е лесно

А ти
Од пусти уплав,одвреме навреме рпаш лук
Не да ги исплашиш вампирите
Туку да се витосаат што подалеку живите од тебе
И здодевно ти е
Ама знаеш некако
Дека некаде во глобочините на времето е твојот спас

Одвреме навреме ќе се фатиш себеси
Како се насмевнуваш,што копнееш по неа
Та го чекаш петелот да запее,а ти да ги отвориш очите
За да не заплачеш во сонот што е исполнет со празнотија

Е не е лесно
Да имаш црв во мозокот
Кој секогаш кога очите ти се отворени
По облаците ти црта сенки весели
Кои барем не се безумни
Не,не е лесно
Човечки да живееш
Та полесно од се е
Да имаш црв во мозкот.



среда, 7. јун 2017.

Живи Јуди



Додека сеуште стојам под сенката на Христос
Во разумот се отвараат нови и нови димензии
Каде нема потреба да липам до бескрај
Да си ја кинам облеката од себе
И да не се преобразувам од една во друга ништожност.

Веригите на осама од сето ова испукаа
И соковите на идниот живот почнаа да се цедат
Огнените виори кои бликнаа беа за ова вестители
Само да Знаете
Наскоро ќе ја обојам новата мугра со руменило
со кренати раце
И прочистен од грев.

Не ме засега веќе омразата смрта
Ни пак галопот на гнев
Грозоморите кои ликови носеа,ги нема
Не ги оплакувам веќе дните крвави

Подоцна
Подоцна кога ќе оживеам
Кога нема да знаам што е болка
Подоцна ...живите Јуди
Ќе ми го продаваат Името за триесет сребрени Талири
Глаголеќи насекаде
Лозата негова беше Тајна
Ние не му верувавме
Но вие Верувајтему

Додека сеуште стојам под сенката на Христос
Во разумот се отвараат нови и нови димензии














уторак, 6. јун 2017.

Липтеж за нов изгрев



Липа Земјата
Не,кога пресни гробови никнуваат
Не,кога дождови снагата и ја миат
Липа и се грчи небаре е цицалче од три дни
За живите кои избегаа од неа исто како рој скакулци.

Остана само средесело,стар изнемоштен Поп
Сам на себеси молитва да кажува
Во Август радиреда камбаната ќе бие
А Житијата,покрај Житијата змиски легла се свиле

И Гората ја нема да се јави
Секирите рѓата лакомо ги изеде
Да и мугрите сега не се мугри
Овде онде,само Пупунците играат блесава игра

Се разодитоа сите на сите страни
Пајажината ја оставија царство да гради
И не прашува веќе никој каде се упокоените предци
Само Севишниот нив ги чува низ троскотот и пирејот.

Сенките се луѓе или беше обратно
Кои во чељустата на времето стојат напикани
Тонеќи со затворени очи во глобочините на денот
Не се мртви,а не се ни живи
Животот за нив е само магла лилава која ги врти во круг

Липа,липа кутрата земја
Чекаќи го и таа
Вестителот кој ќе го донесе новиот изгрев
Чекаќи сполулавеноста да отиде во видвиделија

Чека
Чека кутрата.









недеља, 4. јун 2017.

Под Сенката на Вавилон



Не ме слушајте мене
Не е важно за вас
Дали сум ранет,или мртов
Дали сум горе некаде
Или сум долу врзан во стегите на времето одминато
Вие,вие стиснетеги забите и слушнетеги
Стените на Вавилон што ќе ви кажат.

За првата ,втората и третата ноќ,одмавнете со рака
Во четвртата радувајтесе заедно со пеперутките
Петата сама ќе ве понесе,низ пламенот што ќе ви го даде
Со шестата издегнете над сите Победи,и распливнетесе во сите ширини
Но
Но од седмата плашетесе,и сокријтесе
Позади вашата судбина,и позади сите ваши копнежи.

Вие на сето ова ќе кажете
Далеку е Вавилон закопан
Но агонијата која ќе ве опседне ќе ве разувери
Бидете крваво искрени и соочетесе со суровоста на реалноста
Ова не се само празни фрази,повеќе е крик
Дека е така
Погледнете самите колку убаво ви стои тагата на вашите ликови
Не ги разбирате зборовите зарем не
Затои и не ги гледате световите околу вас.

Но ајде
Ќе ве облечам со облеката на пурпурот
И ќе ве обложам со злато и смарагди
Но сепак тајната на Вавилон нема да ви откријам
Зошто таа е сокриена во сите живи Блудници
Во сите валкани гадости и плуканици
Но сепак ќе ве опиам со виното на гневот
И ќе ве поведам кон сите бесрамни раскоши на душата
Каде не сте соучесници во гревот

Не сум очаен сега
Но ќе одиме заедно во оној ден
кога нема да се плашите од светлината
и кога ветерот ќе си игра со нашите образи
вие сега заборавете на мојата иднина
само излезете од сенката на Сонцето
за да го видите вашиот следен чекор
кој не е направен од навика.

Зборот збогум го кажуваат тие кои се верни на смрта
Додека зборот повторно
Ќе го кажам кога вие
Ќе ја проголтате плунката
Гледаќи како сите заминувања исченуваат.

Ова не е крај
Бидеќи одразот не го познава тоа чуство
Повторно
Повторно
Утре
Или следната есен ќе бидеме под сенката на Вавилон.









субота, 3. јун 2017.

Ве поканувам пријатели




Ве поканувам пријатели
Не кажувам сега простете што ве пишувам со мало п
Вистинските Пријатели нема да ги напишам ни со големо П
Знам дека нема да ми замерат
Ве поканувам
Не повторно во мојата душа
Туку да застанете сега
Пред моите стапала
Ете таму се сите ваши плуканиици
Лиги и лицемерија кои ги оставивте кога грбот ми го вртевте
Ама
Се исповедав,за гревот мој
Што ви дозволив
Да роварите
Насекаде по одаите на душата
Ете се исцедија и етеги крај моите стапала
Дојдете и земетесиги вашите лиги и плуканици
Ве поканувам
Ако не ,ќе ги оставам на крстопат
Нека залудени баби ги соберат
И кога чинките на полноќ ќе ги прават, ги фрлаат во оганот здивен

Ако
Сега кажува со голема леснотија ако
Ако не бевте вие
Немаше да знам кој сум јас
вие
Еве повторно ве пишувам со мало в
вие
ќе останете со мало в,со мало п
додека мојата душа е сега вистински полна
со копнеж кој вие ми го крадевте

Ако
Сега кажувам со голема леснотија ако.






Само Молчи Сенко



Не ја одвојувајте сенката од себе
Ни пак ја згуснивајте во Човечкото Обличие со лик
Само наутро свртетеја кон сонцето
И толку
А во заодот заедно
Истакаете наметка  од месечева свила
Ќе ви се најди кога напливот од секакви искушенија ќе ве натисни.

Знам
Ќе ви останат гребнатинки од светлината
По душата
И од тоа усните безгласно ќе ви се придвижат
Но сепак олабавете и смекнете
Во таинствениот живот на ѕвездите е другиот дел од сенката ваша
Каде дозреваат сите ваши копнежи.

Така е
Еве и мракот воздивна
Даваќи му дикат време на сонот да се возобнови
За полесно да го совлада треперот на месото

И,наквечерина е
Време е,и кажувам на сенката,не станувај прозирна
Не ќе се одвоиме и сега од бесконечието на времето
Само молчи и слушајги вестителите на надеж како шептат
За Амброзијата на Животот
Која во себе го носи Вселенскиот Рев
Само молчи.



петак, 2. јун 2017.

Пурпурни Цветови



Додека Пурпурноста венееше покрај ѕидините на Манастирот
Непогалена од Човечка рака
Заблудените,лудите,богами имаше
И праведни ама им ги вадеа очите
И во мракот ја голтаа иднината незаситно
И
Со врелината на здивот,се пикаа во разни писанија
Бараќи некое копиле на мигот нероден
Да ги прогласи за мислители на столетието.

Само Малкумина
Кои се радувававме на Месечевата песна
Предевме со глаголењето некое бесконечие
Кое како пролетија одеше во неврат
Чекаќи тогај некое полупијано Монашко признание
Негледаќи дека и ние сме во најубавото обличе на малоумие
Кое не апеше,ние воскликавме
Кое и пресната кожа ни ја јадеше
Кое ни ги буручкаше сите сознанија за разумот.

Етего,извикавме
И ние
И другите околу
Богочетецот,на скаменет рид стоеше,полугол
Со мртви вејки околу себе опколен
Кому душата не му беше зелена
И кој немаше обетка на уво
И околу него зелени муви не летаа
Не беседеше за нас,или со нас
Само се спогоди со Иднината
Оставаќи не да се клештиме на црната земја
И се урнаа небесите за нас
И го кренаа во небесите Него

Којзнае дали разбравме нешто од ова

Додека топлите ветриња чкртаа во ноќите
Ама барем
Легнувавме на земја
За да ги одмрсиме патеките на животот
И да наслушниме како доаѓа
Пурпурноста
Носеќи го во себе ѕвездените пајажини
Во кој беа заплеткани сите Човекови судбини.








Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...