Наеднаш легна тишина
Таква тишина што и мравките изгубија желба оро да заиграат
Само Дедо Панко стоеше
Во црнејцата со мотика враце
Незнам дали очите го болеа,или плачеше
Или му беа заробени сите сеќавања
Наоколу тишината,таа проклетница му ги јадеше зборовите
Ете де,оние кои небеа никогаш кажани
Ама низ молкот беа провлечени до дното на душата.
Кажуваа,вчера безнадежен дожд го плиснал
Можеби затоа утринскава сенка му е распарчена
И можеби затоа темно не гледа,небаре сме неутешни души
Од зад карпите кресна Гавран за гозба
Во десното око му се топеше последното грутче сончево злато
А сонуваше долго кутриот да биде покојник
Меѓу бедни ноќни жени со боски,слични на полна Месечина
Кои нема да му ги копаат очите,оти ќе им кажува вечно Живи приказни.
Рикна ли,зареви ли,лелек пушти ли
Небаре е поет кој ги пее најтажните песни на својот народ
И зеде Молитвата да ја кажува
Која во ноќта ја слушаше,со разденувањето ја забораваше.
Браќа,Синови,Внуци,не ме закопувајте утре
На Безимена земја
Мртвите нема да ми простат ни мене ни вас
Ни пак ќе ме прекријат со мртво спокојство
Ни пак ќе ми дадат да го видам позлатениот исток
Не давајте да ми остане отворен гробот
И да ми мириса на изгорена волна и човечка тага
Недавајте моите развлечени зборови да ги чопкаат Црните Гаврани
Остајте нега ги глодаат црвите.
И не само лицето
И гласот му беше чуден
Небаре илјада години земјата низ коските му се сновела
Сепак малку се исправи
Малку повеќе од вчера
Оти ги носеше сомневања на грбот
За сечијата безимена иднина.
Нема коментара:
Постави коментар