среда, 21. јун 2017.

Нова Битка со Сеќавањата



Застанавме со Ноќта пред Огледалото на Вистината
И молчевме
Со малку наведнати глави
Оти налет да се сторат
Зборовите веќе ни беа испокинати
Навистина,таа беше помудра
Додека Јас бев со пократок век
Но лепливата топлина без мирис и без боја
Не натера
Да кажеме се што не кажавме кога бегавме од болката

И ете
Се отвори тогаш чудесниот цвет во окото
И рикна огнената пупка,малку беше на еден крај лилава
Ама чмаела покрај срцето
И зеде низ прстите да ја растргнува пајажината на староста
Некои ова ќе го наречат нова битка со сеќавањата.

Ако некогаш заспиам
Сонуваќи живи соништа
Дали Ти
Како некогаш
Со сјај во очите ќе седиш спроти месечината
И ќе ги читаш повторно моите песни.
Нема да се спротиставам
Кога ќе го корнеш јадот од срцето
Ако некогаш заспиам
Сонуваќи живи соништа
Дали Ти
Цветот на пакоста што прорти во дамнина
Ќе го смириш во дамарите
Правеќи така беспричинската радост да ми ја грее крвта.

Кажав што имав да кажав
Зарем не
Во далечините плачиш со жолта јанѕа
Паѓаќи пред споулавената смеа
И прегрнуваќи ја соптвената сенка
Да,кажав што имав да кажам
Сега слободно меретеги моите чекори кои одат во неврат
И прстите исечетеми ги
Но мојот сон и досега
Беше повистински од се што сте сонувале вие.








Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...