Мајко Не грижисе за мене

Мајко

Не грижисе за мене

Само одвреме навреме се губав во времето

Ме знаеш ти

Но сепак ги засукувам ногавиците кога газам во човечкото ѓубре

Не грижисе

Умеам да се справам со бездушната тишина која не дели

Виде,ги закопав сите стравови покрај патот

И сега ја зборувам Вистината

Поматените умови понекогаш за од ова се тревожат

Мајко негрижисе

Јас плачам ете така,ради реда

Повеќе да ја насмеам далечната сјајна ѕвезда

Но и да ги навлажнам уморните суви коски кои ми крцкаат

Ама навистина ме знаеш ти

Понекогаш и сонувам некои убави работи

И нестврани мигови,исполнети со насмевки невини

Мајко негрижисе

Во овој живот сум само патник

Кој секогаш ги пронаоѓа погрешните патеки

Но ќе помине и ова

Ќе се исплачам некогаш,на некој сведен голем

Пред олтарот

И ќе помине,се.ама се.

Повеќе исповед,Помалку Молитва

Сум се оддавал на блуд, разврат натопен со алкохол и опијати, сум ги гребел ноќите и дните додека крв не потече од нив, сум ја силувал сопствената душа убедувајќи се себеси дека е подобро да изгорам во грев отколку да го барам недостижниот мир во срцето, сум ги губел свеста и совеста до помрачување на умот, сум бегал од вистината јавајќи на лагата, сум го извалкал образот по кој сум создаден за љубов, а не за предавства, ама не сум намразил никого за да му посакам пеколни маки од кои не се излегува. 

Ете, затоа плачам, зашто омразата не ми го киднапирала срцето, не се вообличила во мене како суетен превез врз очите, па умеам да видам колку сум глупав и бескорисен.

Го гледам злото како се распослало врз битисувањето, безидејноста, лицемерството и алчноста го черечат светот, моќта е убедена дека може изгрејсонцето да го направи зајдисонце, го гледам злото, војната што ни ги распнува душите, профитот што ни ги поцрнува очите и целта ги оправдува средствата што ја правдаат омразата кон ближниот свој, и се разделува љубов од почит за да се владее со ум и тело, и се гази во крв до колена за да му се направи на другиот тоа што не сакаме нам да ни се прави. Ете, затоа плачам, зашто сум слаб и недостоен да го прегрнам светот, зашто никогаш не сум мразел, ама не знам како на другите да им го подарам тоа без да се возгордеам. 

Плачам затоа што не го мразам непријателот свој, ама не умеам ниту да го возљубам во срцево. Плачам затоа што сум грешен. Затоа жали ме, прости ми и научи ме Господи!

Лажна Љубов

Моите тажни спомени

И твојата лажна Љубов

Честопати на чудна раскрсница се среќавале

Разговарале долго како стари познаници

И понекогаш малку се насмевнувале

А потоа молчеле

И гледале долго во далечините

Каде што Јас сеуште стојам

Пред Огледалото на Вистината

Бараќи го некаде во тоа пространство

Парчето од моето срце кое ми недостасува

И Ти

Која по којзнае кој пат

Направи повторно добар пазар со Љубовта

Неверуваш дека сето ова е така

Но Гавраните додека го чекаа Пурпурот зборуваа

За моите Тажни Спомени

И твојата лажна Љубов

Слушниги, и ти

Ако го изгубише некогаш сонот.

Пробав да го мерам времето

Пробав да го мерам времето

Но мојата педа беше премала

Чекорот беше преспор

Минутата кратка,пократка од јадосан здив

Часот тешко доаѓаше

Денот изминуваше без да го забележам

Колку ли недели изминаа се прашувам

Месеците воопшто не ме сакаа

Можеби затоа што ветерот ми ги крадеше од пред очи

Ах Години

Само крикнувам под сводот на Месечината

Зарем и вие станавате само бројки на хартијата

Што не се сеќавам на вас

Пробав да го мерам времето

Но тажниот звук на виолината

Низ пискотот свој зборуваше

Не го број времето

Зошто со секој изминат миг,ти стануваш сенка во просторот.

Подарок од Небото

Се појави одеднаш

Како цвет кој му пркоси на времето

Подаруваќи ми бакнеш со вкус на сон

Соленоста на твоите усни

Со допирот на моите станува најубавата небесна медовина

Помешана со нектарот на вечноста..

Додека те држам за дланките галебите пеат некоја заносна симфонија..

Сите мои копнежи,сите мои надежи сега се пред тебе.

Нахраниме со силата која извира во длабочините на твоето срце..

Прегрниме со светлината на твојата душа каде трепери бескрајната топлина…

Ја чуствувам твојата покривка која полека паѓа врз мене

Некаде на рабовите е опшиена со зален прав..

Прегниме

И со прегратката да тргнеме према изворот

Каде животот низ весел клокот се раѓа..

Знам,и знаеш

Дека тие патеки кон изворот се исполнети со мирисот на темјан и лавор…

Ти ги подарувам јас,моите бакнежи не како договор за сигурна иднина

Туку како завет кој само смрта ќе го избрише…

Не чекај да ти подарам ружа црвена

Посадиго твоето семе во моето срце

И во таа трепелива градина

Секое утро со најубава насмевка бериги најцрвените и најмиризливите ружи…

Се појави одеднаш

Носеќи ги сите дождови кои ја миеа темнината околу мене

Се појави одеднаш

Насмеана со поглед кој ги носеше сите ѕвезди на небото

Се појави одеднаш

За да ги заборавам лелеците,тие тажни еха на скршеното срце

Се појави одеднаш

За да ми ја кажиш наједноставната смисла на животот

Дека Лагата е Човечка,Вистинста е Божја.

Малку наликува на Љубовна Песна

Јас сум тој,што сум,

некому сум му нешто,некому сум ништо..

ако некој ме чита  низ азбуката на душата

тогаш моите усни ги кажуваат најубавите зборови..

онака помеѓу редови..

понекогаш на некој му се причинува

дека сум поинаков отколку што сум вчера или завчера

но ете ,кој гледа со срцето

секогаш може да ја види насмевката на моето лице…

И затоа ќе ви откријам една Тајна

ги отфрлив сите кругови околу мене

ги изгорев сите клетви што ги фрлија

ги препознав сите бакнежи на фарисејците

несакам повеќе лажни насмевки…

не ми е потребна повеќе борба со мртвите спомени…

раскинетего сега моето парче небо

тоа утре ќе се создаде повторно за мене..

победивте во мојот живот,оставетеме да победам во вечноста…

телото ќе го оставам на сенките да се радуваат…

со тивкиот шепот по патеката одам таму каде што душата мирот го има…

Го оставам Бескрајот малку да биде љубоморен

ако до вчера Јас скришум ѕиркав во неговите длабочини

сега нека Тој

кога месечината ќе бликне со полниот сјај и ја осветли мојата душа

ѕирне во длабочините

и нека во некоја длабочина што ќе ја види неисполнета

го остави својот скриен таен шепот на Љубовта.

Малку е будалесто,зарем не,но

посакувам да нема кров на ниедна куќа

ќе бидат преголема пречка за соништата што се раѓаа во срцето,

не мислете дека ве лажам

од солзите научив да правам бесценети кристали

со кој ќе направам најубав небесен лустер

ќе го закачам да свети со млечнобела светлина

во недогледниот салон за прием на вашите нови утра.

Сепак,нема да ви кажам Збогум

Зошто Феникс ми кажа дека во мојот речник не постои тој збор.

‘Ркулецот на лудилото

‘Ркулецот на лудилото

Оживеа

На земјичкава исконска

Која повеќе наликува на мочуриште

И го раѓа плодот на стравот

Во сложен облик на обеспокоени сенки

Кои влечат се подалеку од животот.

Зад студените рабови каде се испраќа денот

Само малкумина со ковчести раце

Со врвовите на прстите минуваат по круговите невидливи

И кажуваат Господе Господе

Не се тие победници во денот

Само сакаат барем ноќта да не им се распадни во парчиња.

И како што кажа дедулето,чинам Круме се викаше

Сето ова го знаеле и Апостолите

И кажувале

За гладни години со гладни огнови кои ќе јадат се пред себе

И гладни болештини што местото ќе го цицаат

И за луѓе-нелуѓе кои иловицата ќе ја направат нероткиња

Ама гладна за крв

Ломбаци сме да знаете

Не веруваме дека доаѓа ноќта на здружениот страв

Каде ‘ркулецот на лудилото ќе не вкочани

И малку ќе спиеме

Забораваќи ги границите на сонот и јавето

Простете

Јас само го опишав Чудовиштето кое ни ѕвечка под кожата

Ќе се сетите на ова

Кога ќе го заборавите мирисот на Бадем.

Бидете мои гости во Светлината

Ќе ве поканам да бидете мои гости

Еден ден

во многу светлина и без грам темнина

ќе ве поканам и ќе ве поведам

Надвор

И од времето

И од просторот

Таму

Каде што и судбината не постои

Ете таму

Само да знаете

Започнува да се плете концептот на новото раѓање

На Човекот

Кој нема да тагува за Љубовта

Кој срцето нема да го води во нови порази

На Човекот

Кој секоја нова битка ќе ја води со насмевки

Каењето ќе биде само мртво минато

Понекогаш,кога новото утро ќе се раѓа

Змеови ќе летаат,и на исток и на запад

Додека на југ Поетите ќе ја слават Вечноста

Само на Север.ветерот ќе ги гали сите по косите

Но дотогаш

Вие оставетеги настрана сите тешки воздишки

И пригушени крикови

Исперетеја крвта од вашата совест

Седум дена хранетеги врапчињата на вашиот прозор

Прегнете тројца непознати на улица

Од скитниците не ја крадете тишината

И не зборувајте постојано дека другите се идиоти

Да ,еден ден

Чекајте кога прво ќе дојдат самовилите

И ќе ви кажат време е

Вие тргнете без страв во себе

Ќе ме видите некаде пред вас на патот

Како се прегнувам со Иднината.

Ех само ќе кажам

Кога ме удрија по рацете Болеше

Кога нозете ми ги кршеа ужасно болеше

Кога срцето ми го прободија и ридиштата рикаа

Но кога душата ми ја гореа

Тогаш Ангелот со неговиот Липтеш ме тешеше

Додека моите неми зборови беа само далечни еха во Бескрајот.

Сурови Сеќавања

Ех тие пусти сурови сеќавања

Разбудени во скрамата нафатена покрај усните

Го правеа животот,потежок и од умирачката

Та кога нивната призрачност ќе се распостелеше

Вртеа небаре се вештерски ветар што врти виорно во круг.

Некој,овде онде ќе им подвикнеше

Повеќе завиткан во безумениот очај

Застанете

Таму во притаените ридишта

Не сме ви должници,ни пак нашите исконски денови

И нема да ја плисниме нашата крв за вас..

Застанете

Доволно е што испуканоста на горната усна го собра сиот пелин

И би што би

Зафатија повторно едно тајно место во свеста

И демнееа од таму

Небаре се проколнати стрелци.

Жената која се плашеше од Љубовта

Вечерва сакам да играме една игра

Повеќе е наивна

Помалку  забавна.

Еве ,прв ќе почнам

И

Ќе ви ги дадам моите спомени на подарок

А вие

Вие ќе ми дадете ваш миг исполнет со молк

Да со молк

Ете така барем ќе знам дека нема да го видам мојот молк во тој хаос

Незнам дали на ова животот ќе речи дека му се одмаздувам,

Но сепак е малку интересно

Не размислувајте

Тргнете по ходниците на времето

Каде се налепени спомените

Можеби ќе ја стретнете

Жената која се плаши од Љубов

Кажете и добар збор

И прегнетеја

Но немојте да зборувате за Пурпурни утра

Ќе се исплаши и ќе се сокрие во сопствената бесмисленост

Незнам сега дали има четириесет и неколку години

Или сеуште е онаа девојка која скита помеѓу воздишките.

Навистина сакам вечерва да ја играме оваа игра

Утре ќе одам на место каде што не ме познаваат

Тука тагата стана подабока и од морските длабочини

Ајде да играме,зошто полноќта наближува.

Твоето име беше Љубов

Твоето име беше Љубов

И го кажував

Со копнеж

Со страст

Пиеќи го виното

Кое ме опиваше исто

Како секој твој поглед

Правеќи ме роб

При секој твој допир

Да

Твоето име беше Љубов

Се до онаа раскрасница каде гревот не раздели

Правеќи

Секој ден да биде едно тивко умирање

Правеќи

Близините да бидат недостижни далечини

Правеќи

Пурпурот да биде мрак густ низ кој се сноват сенки

Да

Твоето име беше Љубов

Ја расчепатив Гордоста

Ја расчепатив Гордоста

Исто како Блудницата ненаситна

На пуста Раскрсница

И место воздишки сладострасни да и подарам

На средината Глогов колец и забодив

И потоа,со олеснување

Но папсано ја гледав како се грчи во болката

И заминав

На Жед Планина

Гневот да го расфрлам на скакулци и пилци сколовранци.

Не верувате нели,дека е така

Или не ви се допаѓа ова што го кажувам

Јас веќе не се срамам за тоа што го сторив

Но да знаете

Вечерва сепак ќе направам Рецензија на Животот

Ако на некои утре не им кажам добар ден

Значи и дека никогаш не сте постоеле во моето минато

Верувам дека ќе се сетам на деновите кога комарците беа неподносливи

И на слатките зрели праски

Знам дека попатно таму среќавав и по некоја распуштеница

Навистина ја расчепатив Гордоста

Оставаќи ја таму  со нејзините монолози да другарува

Сеедно ми е дали ќе биде среќна

Или ќе се храни со лишаи од карпите

Тука

Пишувам на прагот од новото Време

Ќе сонувам само за тие што ќе ме сакаат.

Се побунив против Бога

Се побунив против Бога

Токму тогаш кога Љубовта ми ја Убиваа

А, Ангелот молчеше и Јаболкото црвливо го јадеше

Додека  бездните во мојата душа рикаа

Се вкочани тогај времето

Чинам на Гавраните слуга им стана

Не гледаше и тоа

Како по образите ми се лизгаат последните шурки сонце.

Се чуствував вчасот тој,дека и староста е далечна

Како утеха,само ги пребројував недостижните птици

На испокинатото Небо висеа грбави и лилави сенки

И дишеа рапаво низ носевите

Ама ете не ги покрив очите со дланки.

Пробував во ноќите да станам Човек факел

Врз смрзната земја која не го примаше испрекинатото липање

Не се исплашив оти не сум злодеј

Ако веќе почнаа да кажуваат дека Еретикот сум го разбудил

Кутрите,ќе почекаат уште за душичката да ми ја испратат.

Останав сега без болка

Топеќи се пред дверите небаре така ќе ја смирам крвта

Бараќи дамки на парчето месечина што ми остана во дланките

Етеги тука

Русалките со коси од ѕвездени нишки

Ги викнаа ветриштата песни да ми пеат

И  сништата улави да ги донесат

Та да заспиам некаде во изгревот.

Се побунив против Бога

Оти гнилото семе го фрли туѓиот грев врз плеќиве

А, Ангелот молчеше и Јаболкото црвливо го јадеше.