уторак, 18. јул 2017.

Малку наликува на Љубовна Песна



Јас сум тој,што сум,
некому сум му нешто,некому сум ништо..
ако некој ме чита  низ азбуката на душата
тогаш моите усни ги кажуваат најубавите зборови..
онака помеѓу редови..
понекогаш на некој му се причинува
дека сум поинаков отколку што сум вчера или завчера
но ете ,кој гледа со срцето
секогаш може да ја види насмевката на моето лице…

И затоа ќе ви откријам една Тајна
ги отфрлив сите кругови околу мене
ги изгорев сите клетви што ги фрлија
ги препознав сите бакнежи на фарисејците
несакам повеќе лажни насмевки…
не ми е потребна повеќе борба со мртвите спомени…
раскинетего сега моето парче небо
тоа утре ќе се создаде повторно за мене..
победивте во мојот живот,оставетеме да победам во вечноста…
телото ќе го оставам на сенките да се радуваат…
со тивкиот шепот по патеката одам таму каде што душата мирот го има…

Го оставам Бескрајот малку да биде љубоморен
ако до вчера Јас скришум ѕиркав во неговите длабочини
сега нека Тој
кога месечината ќе бликне со полниот сјај и ја осветли мојата душа
ѕирне во длабочините
и нека во некоја длабочина што ќе ја види неисполнета
го остави својот скриен таен шепот на Љубовта.

Малку е будалесто,зарем не,но
посакувам да нема кров на ниедна куќа
ќе бидат преголема пречка за соништата што се раѓаа во срцето,
не мислете дека ве лажам
од солзите научив да правам бесценети кристали
со кој ќе направам најубав небесен лустер
ќе го закачам да свети со млечнобела светлина
во недогледниот салон за прием на вашите нови утра.

Сепак,нема да ви кажам Збогум
Зошто Феникс ми кажа дека во мојот речник не постои тој збор.




Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...