понедељак, 10. јул 2017.

Ех само ќе кажам



Кога ме удрија по рацете Болеше
Кога нозете ми ги кршеа ужасно болеше
Кога срцето ми го прободија и ридиштата рикаа
Но кога душата ми ја гореа
Тогаш Ангелот со неговиот Липтеш ме тешеше
Додека моите неми зборови беа само далечни еха во Бескрајот.


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...