понедељак, 3. јул 2017.

Се побунив против Бога




Се побунив против Бога
Токму тогаш кога Љубовта ми ја Убиваа
А, Ангелот молчеше и Јаболкото црвливо го јадеше
Додека  бездните во мојата душа рикаа
Се вкочани тогај времето
Чинам на Гавраните слуга им стана
Не гледаше и тоа
Како по образите ми се лизгаат последните шурки сонце.

Се чуствував вчасот тој,дека и староста е далечна
Како утеха,само ги пребројував недостижните птици
На испокинатото Небо висеа грбави и лилави сенки
И дишеа рапаво низ носевите
Ама ете не ги покрив очите со дланки.

Пробував во ноќите да станам Човек факел
Врз смрзната земја која не го примаше испрекинатото липање
Не се исплашив оти не сум злодеј
Ако веќе почнаа да кажуваат дека Еретикот сум го разбудил
Кутрите,ќе почекаат уште за душичката да ми ја испратат.

Останав сега без болка
Топеќи се пред дверите небаре така ќе ја смирам крвта
Бараќи дамки на парчето месечина што ми остана во дланките
Етеги тука
Русалките со коси од ѕвездени нишки
Ги викнаа ветриштата песни да ми пеат
И  сништата улави да ги донесат
Та да заспиам некаде во изгревот.

Се побунив против Бога
Оти гнилото семе го фрли туѓиот грев врз плеќиве
А, Ангелот молчеше и Јаболкото црвливо го јадеше.










Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...