понедељак, 17. јул 2017.

‘Ркулецот на лудилото




Ркулецот на лудилото
Оживеа
На земјичкава исконска
Која повеќе наликува на мочуриште
И го раѓа плодот на стравот
Во сложен облик на обеспокоени сенки
Кои влечат се подалеку од животот.

Зад студените рабови каде се испраќа денот
Само малкумина со ковчести раце
Со врвовите на прстите минуваат по круговите невидливи
И кажуваат Господе Господе
Не се тие победници во денот
Само сакаат барем ноќта да не им се распадни во парчиња.

И како што кажа дедулето,чинам Круме се викаше
Сето ова го знаеле и Апостолите
И кажувале
За гладни години со гладни огнови кои ќе јадат се пред себе
И гладни болештини што местото ќе го цицаат
И за луѓе-нелуѓе кои иловицата ќе ја направат нероткиња
Ама гладна за крв

Ломбаци сме да знаете
Не веруваме дека доаѓа ноќта на здружениот страв
Каде ркулецот на лудилото ќе не вкочани
И малку ќе спиеме
Забораваќи ги границите на сонот и јавето

Простете
Јас само го опишав Чудовиштето кое ни ѕвечка под кожата
Ќе се сетите на ова
Кога ќе го заборавите мирисот на Бадем.








Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...