субота, 8. јул 2017.

Сурови Сеќавања



Ех тие пусти сурови сеќавања
Разбудени во скрамата нафатена покрај усните
Го правеа животот,потежок и од умирачката
Та кога нивната призрачност ќе се распостелеше
Вртеа небаре се вештерски ветар што врти виорно во круг.

Некој,овде онде ќе им подвикнеше
Повеќе завиткан во безумениот очај
Застанете
Таму во притаените ридишта
Не сме ви должници,ни пак нашите исконски денови
И нема да ја плисниме нашата крв за вас..

Застанете
Доволно е што испуканоста на горната усна го собра сиот пелин

И би што би
Зафатија повторно едно тајно место во свеста
И демнееа од таму
Небаре се проколнати стрелци.


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...