Стрико Спиридон

Јанѕата го јади  Стрико Спиридон веќе трет ден

А позади него утробата на земјата кркори злокобно

Ги залепил дланките,мисли така горчините ќе ги сплеска

А дождот,да овој Библиски дожд го дотепа

Небаре сечиво од нож беше

Незнам дали ќе ја отвори тајната што ја носи во себе

Или патот кон ѕвездите ќе го фати

Беше стар,со испиени очи,напати

Ми наликуваа тие на некои глобочини

И во тие глобочини,одамна веќе

Беше изгаснат и денот,ја немаше ни ноќта

Ама беше добродушен

И честопати крстосуваше низ судбините на луѓето

И ги креваше од мртвите

Не му беше ни тешко,невелам  беше лесно

Тие пустите

Ќе се изгубеа во времето

И болката му ја оставаа

Дождов евего проклет да е ,погуст е

И го слушам низ водениот ѕид како молитва кажува

Наликува на проштална

Покријме земјо,повеќе отколку што можам да претпоставам

И сетне,пушти матна поројница

Грамади нека смкне околу мене

И крвта,и коските прекримиги

Плесна ,плесна со рацете

Препознав по јанѕата кога се распрсна

И од правото на живот се откажа

Стрико Спиридон.