среда, 7. септембар 2016.

За воскрес ќе сонуваме



Ја начекав Месечината
кога тајно од своите празни боски
цедеше капки надеж
клепките и беа малку натежнати
слушнала како се дробат Коски на Земјата
и како черни заби глодаат голо месо
рече кога со антеријата на ноќта се прекриваше
дека
не сме верувале веќе во Семоќноста на Крстот.

Аште колку време имам за да молвам
не ревев,само без треска во себе бамборев
и бевредниве бакарни пари да ги расфрлам
имам една во џебот за секој случај
Аште колку време имам
да го одиграм последниот пагански танц
за ете скеларот малку да се насмевни.

Не е веќе тајна
не ја чувам веќе
кум бев,било лага
татко бев,било лага
син бев,било лага.

Етеме сега
жеден го чекам трагачот да ми ѕирни во душичката
ако ја види,рече утешително ќе воздивнел
и од непроѕирнатата темнина Натемаго ќе го поканел
да ја купи ли,да ја земи,сеедно е.

Белким вие ќе се спасите
сега
одетеси дома
чекаќи го сопствениот воскрес со грешни молитви
и негледајте во небеса
мртва е веќе и Месечината
распетието се јави
од Исток кон Запад
од Север кон Југ.

Дозреав,дозреавте,дозреавме
сега ни земјата неможеме да ја молзиме
оставетеги леунките на мира
тајно по пештери дојат Близнаци

не се тие од нашиот род


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...