Скриен во тајните на стиховите
Ги спуштам малку уморно рамениците
И пробувам да се насмевнам на мислите
Кои постојано патуваат од едниот до другиот крај на Вселената.
Ќе помислиш
Дека така постојано те барам во сите изминати есенски денови
За да те прегрнам со тишината
Или утешам со насмевката.
Не
Се изгубив ете тогаш
Под виножитото
Кога моите очи жедно пиеа штотуку родени копнежи
А ти
Стоеше мраморосана на крајот од патот.
Ете
Повторно ја зборувам Вистината
Додека пред мене се пали светлото над сите соништа.
Нема коментара:
Постави коментар