петак, 29. јул 2016.

Неверувавте во Воскрес



Додеќа Сонцето го раѓаше пурпурот
Летнаа отсекаде дневните светулки од преданијата
И сознанието за Животот од исконот го распливнаа
И според записите ова бил нов Библиски ден
евеги,Лицемерите се исплашија од ова
Бедниците во сенките се завиткаа
Некажуваќи го своето име
Вистината за сето ова,од килибарни топки пукаше
Сакаше,руменилото на усните да им го стави
А тие,како чуство на умирање го доживеа
Ревеа
Ука од Темни Евангелисти не сакаме

Се скаменија,гледаќи го
Новиот Вестител,со крвав крст на челото
што Светлината му го втисна
додека Темнината му се кикотеше низ вените
го извлече,и го излекува со благ глас
го стори
монах без Црква,калуѓер без Манастир
кој
утрото со света вода ќе го благословува
напладне со Сонцето ќе се разминува
во наквечерините ќе ги брка призраците
на полноќ сенката на проклетијата ќе ја погубува

тогај
од сето ова
потемнеа сите златни соништа
усвитените зборови бабреа насекаде тркалаќи се по земјата
и се отвараа Мртвите Очи
читаќи ја Наглас
книгата на Сите Времиња
во миг
на многумина им истекоја часовите како песок
и од Север,долетаа Пеперутки кои времето го броеа наназад
водата,бесно скокаше од карпите
и небаре е извршител на пресуда шиштела
неверувавте во Воскрес

сега сраснете со ораниците.


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...