среда, 27. јул 2016.

Не чемреам веќе




Не пробувај да си го ослободиш месото од грев
Само кога Судбината ќе те камшикува со камшикот сурово
Утешението тогаш бргу,бргу ќе ти стане ужас
Ќе те натера,наместо крстот во рака да го носиш
Земјата жешка да ја дишиш,и правот нејзин да го голташ
И да се згусниш со бецелни молитви на непознат Светец

Би зборувал уште многу за се ова
Но веќе бзди подземната влага на празнината
Каде етего таму се испружиле и се дембелее мртвото минато
Та кога ќе побесне,онака
Буди вилулици од ладни морници
И реви,спрегнуваќи ги сите диви ветришта да беснеат по белината.

Нејсе
Не би го барал веќе коренот на животот,во едно друго време
Бидеќи таму,токму таму се обновуваат клетките на гревот
Без никаква смисла,и со малку загадачност
Влеваќи се во браздите каде семето на злото ‘рти дури и кога е само

Не чемреам веќе
Сребрената месечина воздивнува од сето ова
Но сепак
Ги пребројувам ѕвездите во модриот утрински бескрај
И се исправам,одминуваќи ја спулавената надеж дека,

Ќе се исповедам секогаш кога Судбината камшикува.



Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...