Безлично Поетско Племе

Кога луѓето ќе ги покореше стравот

Тие лакомо го голтаа правот на заборавот

И мислеа дека утрешнината им е препокриена со мраз

И за секој случај се простуваа од своите коски

Скаменето ќе застанеа било каде и на било кое место

Чекаќи го гласникот на студот да ја распостели пајажината врз нивните клепки

И

Ги препокриваа своите мали душички

За тоа време во напуштениот дом на скитникот во Животот

Се обликуваше човечка мисла,подива и од ѕверот

Која обврзуваше,секој да не верува во неа

Имаше Набожно име

Но небеше ова заговор

Ни пак сплетени зборови на лажен јазик

Нејсе

Било вака

Или ќе биде вака

Ќе умираат обезличените зборови

На безличното поетско племе

Кое нема свои спомени и своја иднина

Некои во очај,ќе колат кокошка или јаре како жртва

И ќе баботат скришно молитви во својот дом

И ќе ги измачуваат дури и куќните глувци

И ќе ја расфрлаат насекаде едноличноста во песните

Ќе сеат глуво семе на папируси

Ќе ломотат и ќе глаголам празни фрази

Плашеќи се од средбата со сопственото проклетие

На нивните лица

Нема ни насмевка ни љубопитност

Само желба за измислена злато

Гавраните со рапав глас

И петлите со пискава песна ќе ги доближат тогај

Со песна малку тажаленка

До црниот облак кој се залепил на планинското подножје

За да им даде барем на нивните суви очи,солзи со кои ќе плачат

Тој што не разбира,тој и не претскажува

Рече Ветерот додека одеше на починка

А стравот

Та тој ќе препокрие многумина вечерва.