субота, 30. јул 2016.

Зошто само мрмориш низ ветерот


 Нема грутка на земјата што не сум ја допрел
Чуствуваќи ја нејзината гладна утроба
Зборуваќи си сам на себеси
Прооде на неа,иако мачителка ти е секојдневна
И не ти дава да избегаш од болката
Туку те скаменува,затвораќи те во нејзиниот темен оклоп
Ама пак не ја пизмиш

И така со зашилена ветка ја боцкам,прашуваќија
Зошто само коските неможеш да ги изглодаш
И зошто само кога ќе не поклопиш ја гаснеш треската од чемерот
Зошто
Зошто само мрмориш низ ветерот
Оставаќи ме да пропаѓам низ кратки соништа
Кој немаат ни почеток,ни пак крај.

И клекнувам
Си сув здив грееќи ја смрзната тупаница
Непокорен
Гледаќија  како  таа јадот што го плукав ноќва го препокрива
Писокот на Гајдата ме врати во светот
Скокоткаќиме по дамарите
Нема никој околу мене
Верувајте,безначаен е пискотот на гајдата.





Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...