Додека капеше зелената густа крв
Зелени пајаци забрзано плетеа нова мрежа
На небото Месечината се смрзнуваше
Мракот небаре е зла чума,удираше на три страни
А искинатата приказна,самата се оплодуваше
И бараше,сите што ја слушаат
Да се пробудат,и да потонат во сиви соништа
Калуѓер во Бела Риза,со стогодишно кандило
Да,ги миреше повампирените зборови
И небаре тој им е Татко,ги советуваше
Немојте,немојте да скокате збеснато,ќе се вангелосате
Енеги огнените реки идат,ако не така,ќе ве спржат
Чудно,никој не го слушаше
На дабот,жолти врани се закикотија со човечки гласови
Богомилките во својата треска и колковите ги нудеа
И никој тука не гледаше
Шупливата бескрајност им се ширеше
Белите шурки со небесна светлина
бегаше од нив
Разбрав на крај што се случило
Кога заревија светулките од оганот
Другпат немој да трчаш кон ветерот
Идниот пат
Можеби студено ќе блескаат ѕвездите над тебе.
Нема коментара:
Постави коментар