среда, 27. јул 2016.

Безимена




Твоите чекори лесно ги препознавам,па незнам колку тешка била ноќта...уште пострашно е кога го слушам нивното ехо како се распливнува на небото,со призвук на тага и солзи е исполнето..кога го слушам ова во самото раѓање на денот,морници ме лазат..зборуваше отсекогаш дека времето е твојот најдобар сојузник,а не погледна воопшто како тоа мели немилосрдно се во себе..јас доволно јасно можам да погледнам се во Огледалото на Вистината и да не се исплашам од сето што е длабоко врежано..но ти..зарем ти сеуште Илузијата ќе ја храниш со празни соништа,кои само болка носат повеќе на другите отколку на тебе..но сепак ..да сепак повторно како некогаш седам на прагот,и со занес го гледам залезот..навистина,не мој дом,но зарем некогаш сум имам дом..Скитник кој никогаш ниеден праг не го нарекол свој,скитник кој во животот одел од место до место,но никогаш својата Љубов не ја пронашол...а Ти,ти и твојата празнина,која од ден на ден е се поголема,не во просторот,туку во твоето срце..пробувам,ете така понекогаш со гласна музика да ги попречиш шумовите,но попусто,пробуваш д аизбегаш со бесцелно гледање на точка во таванот,но бесцелно..празните разговори кои се исти од вчера вистински те заморуваат,дека е така те одава грчот на усните кога се смееш.....Јас,Јас и моите соништа секојдневно живееме,тие сега се малку поспори,не се преморени,но сепак живеат,и полека стануваат стварност..навистина,жалосно е што не си веќе дел од тие соништа,но неможам да сонувам за некого кој повеќе се трудеше да ги закопа,отколку да ги оствари..знам,проба со многуте прегратки кои јавно ги покажуваше,да ме повредиш,но ти,токму ти со секоја нова прегратка беше се поочајна..ако мене ми требаа неколку мигови за утеха,ним им требаше часови и часови..и не успевааа..зошто за нив беше само ефтина забава...кога ќе ја потрошеа сумата која ја намеиле за теб,ти заминуваа,во своите домови..а ти повторно во паника се фрлаше во првата раширена прегратка,сеедно ти беше на кого е ..не ги броев зошто моите соништа требаше да живеат...и затоа моја безимена...остани таму каде што си...во твојат лага,која на сите им ја продаваш ефтино дека е блескава Љубов...


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...