четвртак, 28. јул 2016.

Нов Живот




Кога вистински посакав да го извадам скрбот од Душата
Клекнав пред Манастирските порти
При тоа слушаќи ги вилулиците кои виеа бесно позади твоето ладно срце
Клекнав,пуштаќи капки крв од колената,но знај
Не затоа што и можеби сум грешен
Не затоа што Бог неколкупати се закани дека со пламен јатаган вудве ќе ме дели
Не затоа што напати бладам пред сонот да ме натисне
Туку,затоа што сакам Жив Светител да ме исповеда
Да,калуѓерот,кој се симнал од Икона,и сега чудоредија прави

Ќе му кажам и за гревот кога Смрта ја поев со зла крв
И за секакви ноќи кои го дочекував заклучуваќи ја воздишката
И за тоа што напати се доверував на малоумници
И за веквите кои ги минав,гледаќи понекогаш како Човекот и Ѕверот се прегрнуваат
Ќе му кажам,за седмиот или осмиот век
Кога припадник на Легија Бев,и со меч Благослови делев

Го повикав милозливо,некој рекоа сум ревел посилно од ветерот
Држеќи го проклетието под нозете,со закана од десната тупаница
И шкрипев со шупливите коски химна,која ги успа и тревите и птиците
Заглаголив
Шумолеќи со врвоите на усните
Оче прво Простими,потоа благословија
Капката светлина на новиот живот,што евеја се прпелка на левата дланка
Смилувајсе

Исто како што се смилуваа сите Русалки над мене.


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...