петак, 22. јул 2016.

Никогаш нема да дознаам




Судбината,чуствувам
Започна на белата хартија да ги пишува
Своите последни зборови
Којзнае за ова дали беше тажна
Но никогаш нема да дознаам
Зошто
Утрешниот ден нема да се обновува и оплодува
Ете,гледам
И Праинсконската ѕвезда на небото е со мртов лач од сето ова
И со трепер пробува да се ослободи од гниежот околу неа
Незнам
Дали некој идната недела
Или идниот месец
Ќе глаголи пламено
За Паганите и нивните живи Огнови
Или Богомилите,со своите небесни молитви
Ни пак за Русалките со своите Магиски Песни
Нема да кажам збогум
Но сепак од пехарот ќе го испијам заборавениот здив
Оставаќи вие да се насмевнете
Додека мртвите клепки ја сопираат пловидата  на облаците во зеницата




Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...