петак, 29. јул 2016.

Меретната



Кога миговите ме правеа Безначаен
А Јас пркосев во сето празно време
Тогаш
Судбината се подбиваше
Јаваќи на волчја глутница која играше на скрките
Подаваќи се блудно на Ѕвезда со потемнет сјај

Срцето беше обоено со крвавава боја во тие мигови
И од премаленост неможеше да го симне превезот од Месечината
Кришум,очите потајно ќе му дадеа два три сончеви лача
А наоколу како бедем ќе се наредеа дванаесет амајлии за уроци

Само Смрта стоеше прибрана,неплашеќи се од оганот на пониженоста
Што ги ги пиеше сите соништа лакомо
Меретната,ќе се нурнеше во длабочините на минатото
И низ просторот ќе заглаголеше

Се сеќаваш ли кога ти блескаа молни пред олтарот,каде заветот го даваше
Дека и во последниот здив нејзиното име ќе биде залепено на усните
Остави,зборува сега со глас на покојник
Иста судбина немавте,твојата лоза таа не ја продолжи
Не се твои зелените магли за скитање
И не го чекај нејзиниот сатанаилски кикот да се огласи
Та воскресот да ти се нурне во дробовите каде е скриен скрбот за неа.

Молчев,гледаќи ги зелените мигови како се лепат по земјата
А таа
Ќе се нагрнеше со времето
Натопена во нов грев
Легнуваќи со покојник кој немаше машко семе во себе.
Од сето ова

Не сум жеден,но ви се напил седум капки света вода.



Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...