Пупките на Човековиот Род

Една по друга,се менуваа ноќите,во кој беа патоказите

Кон сите ѕвезди и сонцето

Во тие ноќи беа завиткани пупките на Човековиот род

Не ги разбирав во почетокот

Но мојот поетски занес,како да беше код кој ги отвараше

Но малку ми помогнаа и очите со својата благост

Еххххххххх,и неможете да претпоставувате

Додека не ги допрев,бев Тажен Орфеј

Кој можеше со сопствената крв и ликот да си го измие од тага

И секое мигојавјение да го згазам бездушно

Ехххххххххххххххх,дозревала иднината во нив

Та кога ја доживеав стварноста,и преданијата воскреснаа.

Знам,Дедо Здраве,или Поп Цветко напати ме прекоруваа

И го бркаа заедно Улавиот Петко кој се потсмеваше

Не е убаво денес,кажуваа,Поет да бидеш

И да гинеш пред сите неродени столетија

Султани да те пизмат,душмани да те продаваат

Лицемери да те исмејуваат,час ти веруваат,час те мразат

Пред луѓето како стока да те изложуваат

А ти,со земјата се ородуваш за ним,преданија плетеш

Светители од Небото симнуваш,и кога е запурничаво

И кога кисели дождови те мијат,и голтките на двата света ги пиеш

Паганска песна пееш

И пред олтар се молиш

И севезден поетското проклетство те морничави

Но сепак знаеш дека ги дозна сите вистини за душата

Но ги таиш,бидеќи светот е повеќе пакосен отколку дарежлив

Знаеш,поголем си од многумина

Тоа и Смрта ти го кажува,затоа заедно со неа со пехарот наздравувате

И навечер спокојни очите ги затвораш

Кажуваќи си,гревота е да бегам од небото.

Јас ќе замолчам,гледаќи ги пупките со болскот

Вие слушајтеги утре моите близнаци

Штурците и гавраните како ќе пеат со занес.