четвртак, 30. јун 2016.

Патував во Чудните Сказанија




Од сите паднати ѕвезди научив повеќе
За земните места и непознатите далечини
За сите премолчени милосрдија
Но и за непознатото писмо,кое се чита со затворени очи
Кога ќе почнеа да глаголат,врисоците и тажаленките молк ги прекриваше
И не бегаше тогај Животот,зошто веруваше во сказанијата
Одвреме навреме ќе се огласеше Буф,и ќе се препокриеше со темнина
А Јас
Јас патував во тие чудесни сказанија,врзуваќи ја сопствената сенка со девет кругови
Потоа се провлекував до пустина каде испарував,оставаќи ја душата да се врати
И бездушен и бескрвен го гледав целиот пеколен свет како се раскинува
И таму позади сите пустини,видов Други Богови и црна чума
Но и таму земјата се отвараше,и лакомо лапаше и грешници и верници
Но и таму кога ќе ги обземе сонот,некои стануваа пленици на кошмари
Водата Света малку лута беше,онаа од која капе и крв
И таму оние безгласните во животот,не сваќаа што се случува со нив
И станав под тие ѕвезди трагач по дивини,каде го оставав својот чемер
Гледаќи ги вистините како стануваат замрсени
Како што слушнав
Тие кои и во ова не веруваат
Недозреани,и тие и нивните сенки
Стојат со заплеткани нозе,несакаќи барем да учат од паднатите ѕвезди




Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...