Кажав што имам да кажам

Не би го будел времето во вас

Зошто не ќе можете ни тогаш да го видите непознатото

Етего се лизга под облаците

А вие и понатаму кревајтеги очите кон висините

Надеваќи се дека ќе го отворите светот на Светците

И очекувате дека со рапав шум и грч во душата

Дека сенките околу вас од страв ќе цедат ладни капки од себе

Еххххххххххх

За пеколот не се војува Мили мои

Безбожниот мрак е награда за празнотијата во душата

И гревовите од младоста ве плашат повеќе отколку неродениот миг

Ајде погледнете малку подалеку

Врвовите на планините низ шепотот на ветровите не ветуваат добро

И тие грбини масивни не издушуваат со олеснување

Не гледајте веќе темно

И не мислете постојано дека само омразата не зближува

Да знаете,еден ден небото ќе оглуви од сето ова

Ве разбирам

Јамата од сето тоа ви станува подлабока

Стравот од умирањата се прпелка насекаде околу

Напати од сето ова мислите ви секнува денот,а ноќта саде бабри

Не ја хранете веќе омразата

Зошто задгробниот мирис испарува од неа

Речете,би што би

Запалете оган и седнете на гуњите исплетени од вашето паднато руно

И со волчја суровост раскинетеја,не ја оплодувајте

Така злата крв ќе и истече

И легнете на земјата,мудро насмевнати

Бришеќи ги со очите сите нафатени пајажини од ѕведите блескави

Кажав што имам да кажам

Не се плашам од вашата подмолност

Во лушпата на сонот е мојата амајлија

Вие пак кратетеми од патот ако сакате

Сепак се одложив кон вас

Кажав што имам да кажам.