Судбината беше Тајна

Паметам,кога пробуваше само со врвовите на прстите,додека поминуваше низ косата да ги доприш моите мисли,брзо дишеше,Божем заљубено,со мали искри во здивот,наоколу малку љубоморно воздивнуваше темнината,кутрата таа,незнаеше тогаш за целиот собран скрб во мојата душа,но сепак слушаше како полека испарува врелината од твоите клепки,ако е малку утешение од се ова,тогаш во тие мигови бегав во височините,гниежот кој беше насекаде околу нас ме бркаше,..еднаш,една малку чудна жена кажа патем,тревите лекуваат се на земјата тука..ја прашав со рапав здив,дали и гревот го лечат..замолчи...но ајде пробувам вака да се распливнам како магла,сакаќи така да затворам некоја врата од минатото..ете гледате,и вие скрбно се насмевнавте..ако само смејтесе,,ова е буништето на секојдневието,и се тука е со преодна слава..не е тешко да се претпостави дека сакав да се сетам на таа жена,но кога ќе го направам иднината замолкнува..но молчи и нејзиниот грев,или гревови,наслушнуваат и исчекуваат..или да ја пизмам..но немам минато за тоа да го правам,ни пак нешто вредно во тоа минато..сега ја почитувам само земјата,барем таа нема да ме изневери...ако ги чува поскоците во пазувите,нема да ме касни и со отров да ме полни...нема..напати е таа пепелница,или иловица,или калишта дарува..ама..да,ама земјата е светителка и Божји гласник..и на неа се сите вериги на животот..можеби и затоа ја љубам..гледате се разбудив,а повторно на името не се сеќавам..всушност денов е со многу блажина,овде онде кристалите на сонцето се редат да блеснат..и пак,вие смејтесе..и прашајтеме,зошто сето ова го кажав..зошто како пред три дни,не буричкам по небесата,бараќиги младите ѕвезди...а на кого да му глаголам,пород немам свој..болката е во мене од тоа..ќе одам повторно да ја сакам земјата и сите нејзини врвици..за мене судбината беше Тајна која никогаш не ја открив..