Мирисот на Ружата

Со роденото време бегавме од темната ноќ и сега,одеќи во несоздадената светлина која само што го најави својот зародиш..се распrскуваше исто како меури насекаде,а јас со својот чуден немир на неостварен копнеш застанав на самиот крај од улицата сакаќи денес да ја преминам границата на моите свилени соништа,отвораќија вратата на вистинската среќа..а ете токму ноќта ми ја даде сигурноста дека денес на својата раќа ќе ја ставам мојата најскапоцена Ружа..чудно таа моја Ружа сеуште немаше име,а и го знаев ликот..и секогаш кога ќе се сетев на тој лик гладот за Љубовта растеше,некаде во длабочините на мојата утроба,кога и само вистински ќе се разбудеше тој глад,мислев дека морето ги буди најдивите оркани,ете таков беше тој мој копнеж...а знаев дека и денес ќе помине тука,па затоа стрпливоста веќе ме прегрна,сеедно ми беше за чудните погледи од минувачи,тие одеа некаде,каде во нивното некаде, а јас тука стрпливо чекав во најубавото предворје на Љубовта..

И навистина,зарем стрпливоста не беше една од најдобрите особини на Господинот,да,бев стрплив исто како витезот кој чека да се појави на кулата од тврдината неговата принцеза,и ете,конечно на самиот крај,се појави,прво како сенка,но знаев дека е таа,ветерот честопати ме сакаше ,па брзо,брзо го носеше нејзиниот мирис,ги раширив ноздрите лакомо впиваќи ги тие  нежни ароми,кои се одвоиле од неа,како се наближуваше,така нејзината насмевка ја зголемуваше пламеноста на нејзината коса,а насмевката,па најдобро е да ја споредам со Ангелската,ете толку беше исполнета со милост и нежност,погледот,да тој поглед,тој мал свет на плави небесни пространства кои те впиваат недаваќи ти никогаш повеќе да не излезеш,кога се доближи,сакав да проговорам,но ниеден збор сега небеше достоен за нејзината убавина..но морав да го прекинам тој молчелив миг...потоа,да потоа Ружата која беше во другата рака ја ставив токму пред тој небесносин поглед,се насмевна,да се насмевна правеќи го утринскиот воздух кој се задржуваше тука околу нас уште потопол..

-те молам,не ја прави тишината бесконечна,кажи само дека го примаш овој мој скромен подарок..

Ја зафрли својата коса назад и само тивко ме праша....дали вистински веруваш во зборот..Засекогаш..

Колку траеше нашиот прв бакнеж,остана дилема и понатаму..само знам дека тој миг кога усните се споиа,е мигот за кој ниедна наука нема дефиниција со што ќе го формулира правилно,се отвараа двата светови,правеќи ги сите досегашни далечини една голема вселена во кој блескаше младата ѕвезда.

Полека ги пуштив прстите да се сполотат со нејзините..

-започна да се создава светот наречен засекогаш..

Нашите сплотени раце,полека зборуваа..ако јас Бев Алфа,таа беше Омега..или обратно,но сепак бевме онаа целина за која копнежливо ја посакував.незборуваше,само одеше одвореме навреме гледаќи со својата продорност во длабочините на мојата душа.сакав да и кажам..но тивкиот шепот на мојата душа дојде до моето срце кажуваќиму..вечноста е пред вас..зборовите ќе се создат и утре и задутре..

Ете и сега научив уште една работа

-мирисот на ружата нема да постои ако ја нема ружата..така да стрпливоста се исплати..