уторак, 21. јун 2016.

Предание




Тоа се случи пред да станам предание
Песните и болката така наеднаш престанаа да раснат
Било така наеднаш,некаде крај оганот седеле двајца
Потеклото никој никогаш не го докажа кој се
Првиот,со распливната насмевка,и распливнат поглед
Другиот,веројатно со вино во рацете,и малку недоверлив према сите
Замавнал силно во сиот простор
И сите сеќавања ги собрал од сенките во ноќта
И ги фрлил во непознат свет
За да ете неможат во себе да ја впијат сета иднина
Ама другиот,помеѓу рапливнатоста бил под ѓаолска принуда
Брзо се скротиле двајцата од сето ова,крстот го фрлиле на фанатиците
И започнале без прашања,и без двојници во времето
Нишките што беа врзани болката и песните,да ја сечат сурово
Толку сурово,што во трансот ги доживеале сите неродени зборови
А зошто беше сето ова
Зошто

Кога и така бев само предание од првиот ден на моето раѓање.


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...