Црни Пратеници на Судбината

Ме излажавте кога ми зборувавте

Дека животот бил стожер на сите дневни кругови

И сите кои се залепени на тој стожер се благословени

Не ви верувам

Мртвиот оган во очиве веќе станува жива гробница на празни мигови

Та проклетствово забрзано ткае црни нишки на сводот

Каде горам небаре сум еретик на клада

Морам

Морам отровниот воздух околу себе да го дишам

Со нозете во калта на земјата да газам

Додека дождот лие и ги мие сите валканици од телото

Евеги повторно,вие не ги гледате,не сте проколнати

Црните пратеници на судбината

Со својот жилав долг јазик реват од задоволство

И на живо облаче каде ликот на светеце е насликан

Му глаголат зборови од кои и небото се морничави

Овој

Покажаа на мене,а вие молчевте во наквечерината

Мислеше дека е пеперутка која лета со лесен сон во времето

Мислеше дека сончевиот цут е само занего

Мислеше дека ехото од виуги нема да го фтаса

Но објаснувањето е просто

Овој

Повторно покажаа кон мене,а вие и понатаму молчевте

Кој во чељустата на мракот го најдовме

И узнавме

Тој е Копиле на Судбината

Како сеќавање на сето ова

Само ќе ги запишувам без да ги кажувам молитвите

Негрижеќи се што делче по делче умира во мене секој ден

Бидеќи долговечниот сон ми ти бил само агонија