Време е да се вратам кај Ѕвездите

Станавме мал миг,помеѓу два големи мигови

И се залепивме во талогот на сопствената беда

И се опкруживме со сопствениот лажен сјај

Влеговме во замрсени јазли од нејасни прашања

Наидовме на матни одговори

И во таа матност

Со сета нејсаност,започнавме да го врзуваме молчењето

Правеќи една безлична линија на тишината

И таа безличност беше молк

Или подобро кажано,некој премин од ништо во ништо

И тогаш

Кога помислив,и Јас,и неколкумина околу

Дека ќе го дочекаме последното Човечко будење во животот

Многумина

Беше маса безлична

На молкот одговорија со молк,правеќи го Јадрото на тишината непрегледно

Пропадна повторно рече некој во близина

Зошто сите овие се само среќни покојници

Кои во сопствени виори на кошмарот,ги плодат сопствените споулавени намери

Кутрите,покојни се уште сега,а земјата е далеку од нив

Напати ќе изрипаат исплашено од некој нивни далечен сон

Патем,знаете ли воопшто за што ви зборувам

Молкни,викаше наоколу молкот

Не ја буди тишината

Зошто тука гние надежда за иднината

Ете тоа е вистинската состојба,на големата дневна измама

Под мене празнина,над мене,небо во кој е коренот на сите сваќања

Нејсе,време е да го напуштам овој проколнат човечки облик

И да се вратам кај ѕвездите,и да бидам таков каков што сум бил отсекогаш.

 Чернодримски