Додека легнуваше тишината

Додека легнуваше тишината

Утринската сенка посака попусто

Повторно Да се врати како жив облик меѓу луѓето

Неутешните души го преморија со приказните за црните птици

Но и тоа небеше се

Бедните ноќни жени веќе не го веселеа на месечината

И наместо утеха,нивните влажни очи го обеспокојуваа

Се засити од нивната груба едноличност

Се губеше,се губеше по безимените беспатици

Таложеќи го мртвото спокојство на ладниот мрамор

Измиен од молитви глаголеше тогаш

Нека ме снема,и мене и фтиснатово проклетство на деснава дланка

Се сети со тежина во коските кога ја заборави Мајчината Љубов

Разумот како и секогаш молчеше дозволуваќи да испарува темнината

Арамискиот несон повторно се јави

Правеќи на работ од клепките пладни парчиња со зелена магла

Проклетава волчја кашлица повторно се јави

Се загледа во трепетливото небо

Додека легнуваше тишината.