среда, 22. јун 2016.

Повторно Враќање




Од својата пепел,наметнат со лилавиот пурпур,се враќа
Сега зајакнат и со оган,без вкочанет поглед
И со несекојдневна облека
Скитникот
Кој има име,жив е
Под лакот на неговиот поглед,сенките кој го мореа
Си ја бришат потта од челото,провелкуваќи се со чуството на намаленост

Најнужно е да си го знаеш името,своето име,заглаголил
И со наказанијата,кои се божемни праведници,не ручај повеќе со нив
Оти од нивните очи ѕиркаат мали злобни демони
Нурниги за навек,во некој нивни тишини,каде рамнодушие ќе ги милува
И биди кадарен,во светите задолженија,да си го најдеш обликот.

Кога првите ѕвезди ќе ги спуштиш  крај оганот,рашириги рацете
И,безбојниот облак распостелиго наоколу,и покориго со твојата топлина
Така нејасните надежи од нејасните простори му се враќале низ шепоти
Заплачи,најмногу за себе,малку за небото,и малку за земјата
Така си воскреснал,во својата свест,во своето срце,и душата си ја пробудил.

Да,би открил уште многунедостапни тајни на маѓијата,кои лазат по земјата
И би открил и голем настан,но нема живи внуци,ни пак пород свој за ова
На деновиве што се раѓаат им се брза.имаат тие некоја своја сметка да остават
Мора да брза  низ времето,го  учат малку и солените солзи кои се сринаа.

Полека времето ги избришало сите изминати настани
Тагата го убила злото во него сега
Му дадоа место во студот да се спровира
На голи ридови,под голо небо со ритам кој му ја виел утробата
Но евего
Од својата пепел,наметнат со лилавиот пурпур,се враќа










Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...