петак, 3. јун 2016.

Розево Небо.





Ова е само сцена од невидливиот механизам на Животот
Каде Пеколот ја проширува својата пламена Империја
А,тишината,крцка и се намалува со чудна подмолност
Не претпоставувате,пред вас лежи ноќта каде пепелта ќе ве препокрие

Скаменет лик,со скаменето срце,заповеда позади завесата на очајот
Додека неговиот здив повлекува во себеси парчиња мрак
Наречетего сето ова некој Рулет на Судбината,но личи на приказна
Настаните ќе течат крај вас,додека мислата ќе ви биде сопствена одмазда.

Вие и навистина живеете во Минатото,некаде пред сто столетија
Постојано гледаќи во далечините,бараќи ја линијата каде се дели почетокот со крајот
И барате помош од Светците,на ѕидовите од малата црква
Па како парталави Безделници се крстите,радуваќи се на туѓата смрт.

Не е мое да судам,но зборовите мои напати делуваат како капки од дождот
Капат на ламарината,одзвонуваат,потоа исчезнуваат
Но слушам како Големната Ноќ,повеќе зборува за вас,отколку за мене
Вашето Сонце,што го обожавате,всушност е крваво и личи на Пајак.

Нечекам повеќе прошка од вас,зошто вашата прошка  ќе ме измачува
Занает ми е да бидам без сеќавање,и туѓиот грев да го почуствувам
Потоа,во туѓиот грев да Воскреснам,повторуваќи,ме Убивте за да живеам
Како епилог на се ова,останувам без Љубов и Почит,со моето Розево Небо над главата.







Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...