Можев и да премолчам

Небесни Музи,одобретемија желбата

За последен пат да раскажам за тој настан

Не сум обземен од романтиката ако мислите така

Дозволетеми,навистина дозволетеми и со зборовите да избегам од неа

Сеќавањата веќе злокоба стануваат

Стравично ми се осветуваат,тераќи го и најтанкиот дамар да пука тогаш

Нема да и наздравам,ќе оставам некој со поголеми срце да и се умилкува до минатото.

Можев да премолчам и да се доближам побрзо до источниот изгрев

Но некаде далеку пред мене сеуште се палеа и гасеа фенери

Градот сеуште спиеше завиткан во стотици судбини,којзнае какви

Моите чекори глуво одзвонуваа на калдрмата

Токму во тој миг,и во тој полумрак ја видов,неможев да ја одминам

Беше без јасен лик,со спуштени и млитави раце

На моите усни веќе се нафати танок слој мраз од сето студенило

Наликуваше повеќе на призрак,сенка која влечи сенка,со желба уште да биде жена

Гледаше со погледот,не во мене,туку низ мене

Некаде напред во матната иднина бараќи го човекот кој барем миг ќе ја сака

На себе беше си ја наметнала наметката на некое друго време

Видов,да добро видов дека е исплашена од грчот на ноќта

Скаменето беше небото над неа,под нема немаше земја

Пробав да и кажам добравечер и да ја ословам по името нејзино

Но никаде во вигуте не го пронајдов запишано тоа име

Сега знам дека за последен пат ја здогледав

Со крик на ветар ја повикуваа покојниците од племето нејзино

Веќе никаде околу неа не ртеше утехата

Ја одминав,гледаќи како над градот созреваат ѕвездите во пурпурноста.

Толку

Уште половина час и црковните камбани ќе повикаат на будност

Ноќта ми ти носела се и сешто кога ќе се разбуричка

Музи небесни,кажам што кажав

Вие сега Бесилка ако сакате направете,или глогов колец во срце забодетеми

Или за ова матното сребро на месечината излејтего пред мене

Но барем нема да ме прогонува по тесните сокаци