Химната на Вечна Слава

Седеќи крај огништето,и грееќи ги кучешките или беа волчји коски,сеедно

Ги слушав Русалките од Преданијата за есенските наквечерини

Со голтка медовина ги почестив,грев на душата да немам после

Којзнае,животот е кус,а ова се гладни години

Станаа од триносците,додека руменилото на запад се будеше

И тагата исткаена од кристали повеќето темни се топеше

Прословија,потоа пееја песни славенички

Ти беше никој на овој свет,мислеше проклет си

Зачудо,скитникот се разбуди во мене,името ми го шепна

И повторно прословија

Легиите на Ангели,на Белите облаци за тебе пишуваат

Вечен и во себе,и за себе,и во срцето ти зрее невидена сила

Бог знае,зошто ткаеш без допир во светов,и зошто месечината ја заспиваш

Времето за земна слава измина,свртисе кон светлината на небото

Остави,божемни поети,нека глаголат празни зборови без никакво значение

Незнаат за преданијата,и така бегаат од тагата во очите

Чудно,талогот на страв го изминав,и Вербата и Верата ги разбуричкав

И шурките на Небото се појавија,и потекоа

Стотици Виножита,стопен смарагд,нежни пламени мољни,воздишки

И се распливнував насекаде,час бев зелен,час лилав,час сребрен

Час наметката со рубини на Душата се лепеше

Одразот на далечниот оган го будеше студениот заспан Сон

Од сето ова оживеа химната на Вечната Слава.

Простете,знам,моите Возвишени воздишки можеби се грев

Сепак сум роб на копнежи

И којзнае можеби сето ова е последица на некоја езотерична состојба.

Но сепак виново во Пехаров кажува,ќе се врзат повторни нишките меѓу две ѕвезди