понедељак, 1. август 2016.

Парадокосот на Болката




Тој што несака,останува заробен со смрта
Тоа се зборови на мојат болка која во парадоксот верува
Така зборуваат и тие што сакаат да ме победат
Зборуваќи дека сум губитник
А јас пак несакам да заличам на маченик
Бев понижен...да
Но мојот фанатизам кога го сакав животот,секогаш ме учеше
Почитуваја Смрта,за да можеш животот со очите да го гледаш

Сеедно..ќе кажете вие
Јас ќе воздивнам и ќе кажам...Приказни
Кои ги кажуваме за ете да си ја смириме душата
Или,или да си ги препокријаме гревовите,можеби и туѓите
И потоа на земјен под ќе седниме
Со окото во кандилото ќе погледнеме
И дивата болка од детството ќе ја преобразиме

Нема ништо смисла во сето ова
Испуканото небо повторно чека да станам
Состојбата дека сум бегалец да ја заборавам
Бидеќи никогаш не постоела историјата на грев и пекол
И со прстите болката во слепоочниците да ја смирам
Така ќе се вратам во животот
Додека умира само минатото
За иднината прашајтеги небесата.




Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...