среда, 17. август 2016.

Сепак не сум винопиец




Беше и не беше ноќ
Ете такво е чуството кога ќе се заколниш
Дека не си винопоец,и дека сказанијата си ги заборавил
И во себе,со своја вселена ја создаваш светлината
Која пладневниот олтар ќе го порасне до небеса.

Сепак
Она пусто темно што си го закопал длабоко во себе
Знае да те измами
Кажуваќи ти дека далечниот сон те милува
И дека не си веќе многубожец

Кога сето ова ќе го надраснеш
Седни,но не се крсти
Коските протријги со песок,и мигот оплодиго
Пред тебе
Ќе започнат да се лачат сите далечни копнежи
и ќе ти ги натежнат клепките.

Ете
Беше и не беше ноќ

Ама сепак не сум винопиец.


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...