Не порекнувам

Онака во тишината

Кога ќе се одлучам повторно да тргнам кон Љубовта

Мислите секогаш одат кон твојата хумка

Затоа премолчувам,оставаќи ги мислите да течат

Во текот каде се е како што треба

Простор каде илузијата е стварност

Но

Нема да ти дозволам и како авет да ме прогонуваш

Се навикнав секоја пролет да доаѓа без тебе.

Неможам да плачам,вечноста ми забрани

Незнам дали ти таму пловиш,или во проклетијата ревиш

Но како и да е,твојата отсутност е присутна во мојата болка

Јас сум тој што сум

А мислењето за мене го создаваат другите

Зборуваќи дека не сум создаден за љубов

Сега живеам во чуден парадокс

Моето вистинско постоење,го нема во нивниот вистински свет

А во мојот вистински свет постои нивната немоќ да ме видат

Не порекнувам

Онака во тишината

Кога ќе се одлучам повторно да тргнам кон Љубовта

Само онака

Посакувам

Да ги раширам моите криља,и да се препуштам на ветерот