уторак, 16. август 2016.

Нејасни Надежи




Како и секогаш,покорна ја наведнав главата
Пред стожерот на Црквата
Со здив од суво грло
Кое ми го влечеше млакото ветре.

Се обидував да вратам во живот некоја искра
Но сомненијата и понатаму се котат,како апежите нејзини
Безполезно,а и ноќта веќе истече
И сенката на месечината се изгуби
Оставаќи ми во стегнатите тупаници грутки мрак.

И ова што измина е без значение
Шепнав
Можеби затоа дланкиве се без сетила
И само во прстите останале сите спомени.

Го задушив крикот во себе

Нејасните надежи за тоа ме натераа.


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...