уторак, 2. август 2016.

Не се бранам,и никогаш нема да се бранам




Падна парче сонце
Топеќи го килибарното небо
Во мигот,кога мислеше дека спијам со спуштени клепки
Додека чадот од темјан ги будеа сеќавањата на песната
За Белите птици со смирени криља
Во својата нечујност се мачев да разберам
Дали доползија тука некаде соништата од младоста
Или Тајната Надеж му Кажала на Бога,за ова
Уште во времето кога го создавал Светот

Којзнае
Не ми дал да безделничам
И да го воскреснувам постојано почетокот на сета младост
Но ајде
Со набожна покорност ќе напишам повторно нешто на земјава
Малку го чуствувам оганот на срамот кој се снови под кожава
Го раѓа подбивно некој улав ѓавол
Но ќе пробам
Вие седнете на земјата
Земете конец да ги закрпите сите пукнатини на животот
јас со најдодената возбуда ќе пишувам додека ме разјадува оганот

Тромавата прегратка,така со години раснеше вр мене
Раснев,благословен зошто пеев песни на непознат јазик
И пиев од светлината,без да се покајам за тоа што другите го зборуваа
И никнував весело во секоја сончева поплава
Нечекаќи да се стемни,за ѕвездите ми заличат на Смрагдни Пајаци
Носен од сето пеење ги носев тајните желби
И паѓав на колена само  кога Бог бараше
За да ми даде нови искушенија.

Не се бранам,и никогаш нема да се бранам
Од сета извалканост што ја растурате вие
Не се бранам,ни пак некогаш ќе се бранам
А вие навистана,сожалетесе повеќе себеси









                         



Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...