Додека на каменот црн се сончаше гола самовила
Остарена,со лита кожа на себе,радиреда два три заба во шуплината
Со изгниена мудрост од минатиот живот
Која боските папукот и го покриваа
Раширени ноздри,небаре јами црни беа
Без врелина во себе,пробуваше да пробуди нејасна радост
Не ја погледна повеќе
Ја одминав со скаменета солза
Кажуваќи си себеси за да ме разбере таа.
Твојата ноќна сенка не ме дои повеќе во заодот
И твоите раце веќе скрбот околу очите не ми го редат
Недоверието ветерот го одвеа
И затоа
Не ги спрегнувај маглите да ме збрлавиш по твоето
Скапано месо кое ни гавраните сега не би го чопнале.
Маж сум,признавам
Кожата на дивината ми беше наметната ката ден
И катаден курви лубев страсно
Во осојници ,твоите сестри самовили ме возбудуваа
Бедрата бели,танки свилени на мене ги трилкаа
А на крај во лочка од иловицата ликот си го огледував.
Аште ли да ти глаголам
Еве
Усфитеноста на слободниот миг ме подзема
Клепките ми отежнуваат
Топлите снегулки ме милуваат
Од сето ова ‘рѓата на темните вериги пука
А Светлината сеприсутна,без волчји виеш во себе довикува
Парчето сонце што го оставив,нека се окоти сега во зеницата
Прекрстисе,и не подивувај повеќе.
Сега знаете каков е мигот
Кога Ангелите летаат како пеперутки
И ви дозволуваат да играте со нив
Согласете се,и вие ќе дознаете
Како небесата и шепотат на вашата душа
Медоносни мисли со кои ќе го длабите времето неродено
Нема коментара:
Постави коментар