петак, 21. октобар 2016.

Големата Мајка



Некаде во Велешко започна
Во голите ридови,каде што умата сеуште небеше изгазена
И каде што чемерната замисленост небеше стасана
И ете,токму таму си го испив здивот за да ви кажам
Да,Должник сум за се да ви кажам низ песна но не е песна.

Дишевме тешко,и Јас и каменот,зборуваќи,нема веќе враќање
Знам Бог ќе ми прости,што ќе ги кажам законите на Праисконот
Но за секој случај морам симболот со прстите на земјата да го втиснам
Пишуваќи еден круг,па уште еден круг во него,па уште еден
Се така до деветиот кој е крајот на првиот круг.

Наеднаш,без пелин на усните,и јад во душата дишев воздух на Пирин
И се радував на летот од орлити  стогодишни
Знам така ги лекував раните,гледаќи како вечната смрт стои на старата чука
А вечниот живот ми ти бил напишан на дланкиве од раѓање
Затоа ли крвта никогаш не ги сакаше сомневањата

Да се насмевнам,тоа го сакаше онаа искра која ја гледав со недоверба
И така насмевнат,по патеката кон изворот на живот да тргнам
Каде што е запишаната вистината за Зевз,и урликот на Прометеј
Па стрмоглаво да се сурнам се до праисконот
Потоа низ сонот,на потомците им кажам
Се ова се случуваше само поради вас.

Ме проклнувате ли
Сеедно
Но јас сум благодарен на мојата Мајка
Гоемата Мајка
Која ме родила којзнае колку пати досега
За сето ова ви го кажам.




Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...