уторак, 4. октобар 2016.

Наивно му поверував на Ангелот



Започна да шумоли крвта во мене
Со чуден неспокој
Баш кога очите ми ги копаа
И не ми дадоа време,тие,пустињето
Ни небесата да ги измерам
За да не крикнам
Ја затнав муцката со земја
И го прегрнав ладниот камен

А пред три дни
Така наивно
Му поверував на Ангелот
Кој ми кажа
Дека крцкотот на коските ќе го смири
И дека неродените лета веќе ми зреат
Само го прашав,и пак му поверував
Сакам да не завивам болно
Секогаш  кога Љубовта ме пара на половина
Прослови
А јас ги отворив очите
Гледаќи дека меѓу моите соништа нема веќе меѓи
Ја тргна прекривката лита од мене
Покажуваќи со погледот
Од пламенот на свеќата
Ликот му беше вжарено исто како третото сонце
Те одминаа сите бесни љуњи
Сега спремисе нова лозница да садиш пред куќен праг

Ете поверував на миг
И кога дојде туѓинец
Носеќи трули остатоци од минатото
Мирисот на смрта го носеа
Та го испадив
Незнаеќи дека ја предизвикувам судбината
Која шумолот во крвта ми го разбуди.








Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...