недеља, 30. октобар 2016.

Ноќта кога започна се.



Мислев дека и оваа ноќ ќе биде како и сите други,но кога заврши видов дека е различна,да многу различна од сите досегашни изминати...а се започна некако наивно,повеќе детски,со неповрзани прашања,кои некако во почетокот немаа никаква смисла..

Стоев држеќи ги во раката останатите свеќи,и гледаќи го пламенот на веќе запалените,неразмислував за ништо,ни пак кажувавав некаква молитва,само стоев и го гледав пламенот на свеќите..навистина,недојдов да стојам бесцелно,но тоа што имав да му го кажам на Бог,го кажав пред олтарот,и излегов надвор...потоа клекнав,палеќиги останатите свеќи на долниот дел од свеќникот...
-повеќе им посветуваш внимание на мртвите отколку на живите....некако тивко позади мене зборуваше гласот,се завртив да видам кој е...беше,во првиот миг и неможев во целост да ја видам,зошто сенката од дрвјата го прекриваа добар дел од ликот,но,оној дел кој остана непрекриен одаваше лик на убава и негувана жена,жена кја сепак под сета таа шминка криеше болка..
-а што да правам,во мојот живот,повеќе испратив мртовци,отколку што дочекав живи луѓе,па сега барем вака д аим се заблагодарам,со неколку пламеничиња да им го осветлам патот по кој сега одат,исто онака како што тие ме воде по нивните паришта...

-за живите запаливте сам три,а за мртвите еден цел сноп...интересно

Се исправив и застанав спроти неа.сега можеш да ја видам во целост..убавина која сум ја гледал само на насловни страни од монденските списаниа,сега стоеше пред мене,стоеше гледаќи ме право во очите,и јас ја погледнав,да ја погледнав во нејзините празни далечини,кои зјаеа пред мене,моето синило повторно го доби оној сјај,оној небесен сјај што секогаш блескаше пред убавините....

Го тргнав за миг мојот поглед,а таа брзи ги допре моите образи,вртеги го мојот поглед повоторно кон неа..

-не,ве молам не ги тргајте тие синила од пред мене,не се срамете,синилото што го носите вие,е најубавиот одмор за душата.....

Колку интересно,пред само неколку мигови разговаравме за мртвите,а сега ми зборува за моите небесни очи...

-ако продолжиме вака да стоиме,повеќе од сигурно ќе не избрка клисарот..

Се насмевна

-да во право сте...каде би можеле да одиме..

-јас би ве однел во моето детство,во најубавите полани исполнети со црвени билки..но простете повеќе го немам,бидеќи и тоа ми го украдоа,и го затворија во некои темни зандани...

Започна да се смее,и да плачи,се мешаа насмевките со нејзините солзи..а јас помислив,колкав малер сум,таа плаче,а јас немам со себе ни марамче да ги избришам нејзините солзи,затоа со моите дланки пробав да ги сопрам,но таа со своите движења ми кажа да не го правам тоа..

-оставете,оставете,нека течат,заборавив навистина и кога вистински плачев...

-тогаш ајде веќе да заминеме од тука,еве ќе одиме на едно тивко но пријатно место во старата скопска чаршија,таму можете и да се смеете и да плачете,нема да ви наплата за тоа..

Ги избриша солзите,и со смирен тон продолжи да зборува..

-разговараме а незнаеме кој сме ...еве Јас сум ...ги ставив моите прсти на нејзината усни..

-замолчете,подобро е да бидеме сеуште странци,кога не знаеме кој сме,поискрени сме..кога ќе се запознаеме,можеби ќе се повредиме меѓу себе,колку намерно толку ненамерно...

-Во право сте....да одиме...

Заминавме со спори чекори,молчеќи кон старата скопска чаршија...









Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...