Се опив онака од љубопитство со илузијата
И чудно
Започнав прво да го барам вчерашниот ден
Потоа,на непознат Човек му подарив садница од дрво
На еден стар ѕид нацртав големо црвено срце
И во срцето напишав..сите ве сакам
Со ронки леб го нахранив чопорот шарени мачки
И замислете
Смрта ја стретнав на плоштадот како шеташе бесцелно
Ред беше да и посакам добар ден
А таа,бесно ми кажа
Отрезнисе,оти ќе пукнам од мака
Овде никој не се плаши од мене
И подарив спокој,и
Ја остави покрај фонтаната да сонува за добрите стари времиња
Сонувачи со песна одеа на работ од бездните
И пак беа среќни
На Балконите ,старци чудни во сонцето гледаа со отворени очи
Армија од мравки,тивко,тивко одеа
Несакаа болката да ја будат
Од утробата на вселената постојано течеа потоци од насмевки
Само една жена седеше тажна на брегот од црвената река
Во скутот цврсто ги држеше години свои и спомените мртви
Душата нејна прозирна,трепереше посилно од исплашена срна
Очите,суви дупки без грам прашина и беа
Сакав да ја прегрнам малку утешително
Но празнината на ноќта во мојата утроба заклокоти
И небото и земјата тогај пискотници сториа
Седум Борови околу нас се струполиа
Имав чуство дека Љубовта од некаде зборуваше
Немој,немој,немој
Немој да го погребуваш утрешниот ден
И повторно мечот на неправдата во рака да го земаш
Чудно
А толку сакав и во Венеција да одам
Но зората со својот пурпур ме отрезни.
Нема коментара:
Постави коментар